Vliegen - deel 2

(lees hier: Vliegen deel 1)

Vanuit de lucht bestaat Nederland voor een groot deel uit vierkanten en rechthoeken. Ik weet natuurlijk dat we een klein landje hebben met veel keurig verkaveld land, maar zo van bovenaf is het toch confronterend. Gelukkig zijn we al gauw boven de Veluwe: donkergroen met grote, lichte zandplekken. 

“Daar ligt Deventer,” wijst E. “Ik zie de grote kerk al bij de rivier.”
Ik tuur naar beneden en probeer iets te herkennen. Moeilijk, vind ik, zo van bovenaf. Wat wel heel duidelijk zichtbaar is, is de IJssel. Rivieren zijn handig om op te navigeren, al is dat in een tijd van GPS schermen eigenlijk niet meer nodig. We volgen de IJssel. “Dit is Zutphen,” vertelt E. en even later wijst hij Doesburg aan.
Van Arnhem herken ik het station en als we bij Nijmegen zijn, maken we een extra ronde boven de stad. Daar de Waal, de Stevenskerk, de brug … en nu naar het Westen.

Ik heb H. een berichtje gestuurd dat we straks over ons huis vliegen. Hij zal zwaaien, appte hij terug. Beneden zie ik ons dorp, onze wijk, ons huis. We gaan wat lager en maken een rondje linksom en een rondje rechtsom, maar hoe ik ook speur, ik zie geen zwaaiend poppetje in de tuin. H. heeft óns natuurlijk wel gezien, laat hij weten als we op weg naar Hilversum zijn.

Boven Utrecht zien we de Dom en iets verderop kasteel De Haar, waar ik niet lang geleden samen met H. op bezoek was.
Door naar Hilversum, waar we een hobbelige landing maken op gras. Op het zonnige terras van het vliegveldrestaurant trakteer ik E. op koffie met appeltaart.

Zelfs na zo’n koffiestop moet er gecheckt worden voor we weer de lucht in gaan. Een korte controle deze keer. En opnieuw toestemming vragen om te mogen vertrekken. Als het mag zullen we over Amsterdam vliegen, maar dat hangt van de verkeersdrukte op Schiphol af. We hebben geluk en maken een rondje laag over de stad en dan een klein uitstapje boven Zunderdorp.
Tenslotte vliegen we met een bocht over het Markermeer om vanaf het Noord-Westen weer op vliegveld Lelystad te landen.

"Vergeleken met een grasbaan is de landingsbaan hier een eitje," zegt E. Maar net tijdens de landing gebeurt er iets met de wind dat turbulentie oplevert en hij moet een flinke wiebel opvangen. “Moet ik er toch nog voor werken,” lacht hij.
We staan weer op de grond en omdat er na ons iemand anders met de Victor Foxtrot Charly de lucht in gaat, kunnen we hem laten staan.

Nog even napraten, een glas water drinken en dan moet ik vertrekken om niet in de file terecht te komen. Ik bedank E. heel hartelijk voor dit vliegtochtje op maat. Wanneer krijg je zoiets nou zomaar cadeau … Ik heb er echt van genoten!