Ik besluit thuis met diezelfde techniek een dienblad te gaan maken. In onze schuur vind ik een smalle plank voor de vier zijden en een plaat voor de bodem. Niet het mooiste hout, maar prima voor een oefenproject.
Zorgvuldig teken ik alles af zoals ik het op de cursus geleerd heb. Het timmermanspotlood dat al jaren ongebruikt in een hoek lag heb ik met de beitel haarscherp gemaakt. Erfenisje van m’n vader, net als de Stanleyschaaf; ik wist niet eens dat ik hem had, maar sinds ik geleerd heb hoe een schaaf in elkaar zit en hoe je hem gebruikt, ben ik er verliefd op geworden.
H. komt af en toe kijken. Hij kan het niet laten om me goede raad te geven, maar eigenlijk wil ik het gewoon zelf doen. Wel is het leuk dat hij me nu enthousiast uitleg geeft over een aantal handige stukken (elektrisch) gereedschap waar ik me tot nu toe weinig mee heb bemoeid. Het is een ontdekkingsreis in onze eigen schuur.
“Weet je waar dit voor is?”
“Kun jij zien welke boortjes voor hout zijn en welke voor steen?”
“Voor wat je nu doet, heb ik misschien een handiger zaagje.”
En ja, ik moet toegeven dat dat zaagje handiger is. Maar verder laat ie me zelf aanklooien. Zelfs als ik in gevecht ben met de workmate waarvan ik het inklapsysteem maar niet onder de knie krijg.
Nu is m’n dienblad bijna klaar. Het is een doodsimpel ding; waarschijnlijk had ik er zo een gisteren voor een euro op de rommelmarkt kunnen kopen. Maar deze heb ik zelf gemaakt. Zie je die knoest in het voorste handvat? Daar dwars doorheen heb ik toch maar een mooi, glad gat voor elkaar gekregen.
Leuk hoor, om dit te kunnen. En ik wil nog meer leren. Binnenkort begint de cursus weer. Ik heb er echt zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten