Muziek in de Honigfabriek

Voor de oude Honigfabriek staat een rondlopend muurtje waarop een rijtje mensen zit. Ze komen net als wij voor de muziekvoorstelling. H. sluit zich aan bij de rij op het muurtje, maar ik loop een stukje verder, waar aan de muur van het gebouw een touwconstructie gemaakt is die me nieuwsgierig maakt. Er hangt een bord bij. Daarop lees ik dat dit de sluiertuin is, vorig jaar ontworpen en opgezet: “het vormt de groene en beeldbepalende entree voor alle nieuwe initiatieven die op het Honigterrein worden ontplooid. In dit concept wordt de tuin gezien als een habitat, waar de gebruiker, de natuur en het gebouw elkaar ontmoeten.”

Sluiertuin na aanleg in 2014

De touwen zijn bedoeld om klimplanten langs omhoog te laten groeien, maar helaas zijn de meeste klimmers jammerlijk omgekomen door droogte. Ik bedenk dat het een leuk initiatief is, maar dat er misschien te optimistisch gedacht is over het onderhoudsvrije karakter. De groene entree is eerder geelbruin. Om kwart over acht mogen we het gebouw in en we komen in een ruimte terecht met in het midden een klein podium waarop drie muzikanten klaar zitten. Eén met een gitaar, één met een accordeon en één achter een grote vibrafoon. Ze zijn geconcentreerd alsof ze nu al gaan beginnen, maar de aanvangstijd is half negen stipt. Dan zullen de deuren ook dicht gaan.

Terwijl de drie blokken met stoelen om het podium heen zich vullen met publiek, komt uit geluidsboxen een brom die steeds zwaarder lijkt te worden. We kijken naar de binnenkomende mensen en naar de jonge musici en hun instrumenten. Juist als ik me begin af te vragen of ik de gitaar zachtjes met de bromtoon mee hoor klinken, zegt de man die naast me zit “ik denk eigenlijk dat het stiekem al begonnen is.” Inderdaad zien we dat er iets veranderd is op het podium. De houding van de drie is nu heel actief. Zachtjes beginnen ze elk op hun instrument losse tonen te spelen die in het begin haast samenvallen met de brom.

Minimal music. Eerst speelt de gitarist een trage melodie, die uit lukrake, losse noten lijkt te bestaan en zich steeds herhaalt. Dan worden sommige noten ineens door de accordeon gespeeld of door de vibrafoon. Het is spannend om te volgen wie welk stukje van de melodie speelt. Het stuk ontwikkelt zich langzaam tot er een solo van de vibrafoon uit ontstaat. Langzaam, snel, hard, zacht, we krijgen alles te horen wat er met zo’n instrument kan. Dan zijn we terug bij de hardnekkige bromtoon, die nu verandert in gebabbel van een mensenmenigte. Daar doorheen begint een nieuw muziekstuk.

Vijf kwartier duurt de voorstelling en al die tijd is er vanuit de boxen achtergrondgeruis. De brom, het gemompel, een soort snelweggeluid, scheepstoeters, vage radiogeluiden. Na een half uur begin ik te verlangen naar momenten van stilte. Mag er nooit een mooie muzikale klank wegsterven in het niets? Nee dus.

Het is geen makkelijke muziek. “In een mixtape gaan drie helden op zoek naar de onmogelijkheden van het instrument”, lees ik later in de flyer waarvoor het in het zaaltje te donker is. Ik weet niet zo goed wat ik er van vind. Steeds als er vloeiende muziek uit de instrumenten dreigt te komen, wordt dat snel afgewisseld met iets ongemakkelijks. Soms interessant, soms mooi, maar soms ook saai. Na drie kwartier hoor ik om me heen zo veel stoelen kraken dat ik zeker weet dat ik niet de enige ben voor wie het wel een beetje lang duurt.  

Om kwart voor tien lopen we weer naar buiten. Het was … bijzonder. En ook al was het niet helemaal wat we verwacht hadden, we hadden deze voorstelling van de NJO Muziekzomer toch niet willen missen.

Dominique Vleeshouwers, Vincent van Amsterdam, Aart Strootman