Kip, patat en appelmoes

(Foto van internet, maar het lijkt er wel een beetje op)

Meestal eten we in de keuken, maar vandaag heb ik de grote tafel leeggeruimd en gedekt. Met z’n vieren eten we de traditionele combinatie kip, patat en appelmoes, maar dan wel met zelfgemaakte appelmoes, zelf gefrituurde frietjes en nog wat bakjes salade. Best gezond denk ik.
Mijn dochter vertelt over gisteren, toen ze ging zwemmen met een vriendin en haar zoontje van anderhalf. Een schattig, ondernemend jochie, waar de jonge, alleenstaande moeder haar handen aan vol heeft. We kennen haar wel: een kordaat persoon, die zich niet laat inpakken door de mooie ogen van haar kleine zoon.
Het gesprek gaat over opvoeden en E. herinnert zich hardop hoe ze vroeger van ons haar kommetje fruit leeg moest eten maar het stiekem door de wc spoelde omdat er banaan door zat. Daar houdt ze niet van. Wij herinneren ons het voorval niet en H. vraagt of ze ons echt zo streng vond. ‘Meestal niet’, zegt ze, ‘maar soms.’
We halen herinneringen op aan de tijd dat E. nog een kleuter was en op een keer een enge film zag over vampiers. ‘Ik zie het nog zo voor me’, vertelt ze, ‘hoe die vampier de trap af kwam.’
Ik weet het ook nog goed. Een onschuldig filmpje, gemaakt door schoolkinderen die zich verkleed hadden en elkaar zo filmden. Tot mijn verbazing bezorgden die beelden ons wekenlang slapeloze nachten, want de periode er na huilde E. elke nacht dat ze bang was en niet durfde te slapen.
Ze lacht: ‘Ja, het was een onbenullig filmpje, maar ik was wel heel bang voor vampiers.’
Dan gaat het gesprek verder over cadeautjes. Als er een verjaardag of Sinterklaasfeest naderde, zocht E. net zo lang het huis door, tot ze de cadeautjes had gevonden. Dat is tenminste wat zij zich herinnert. Ik vraag wat ze haar leukste cadeau vond en dat was een fiets. Die stond met een doek er over in de gang. Niet zo moeilijk om die te vinden dus.
‘Ik heb een paar keer een nieuwe fiets gekregen’, zegt ze, ‘maar die ene paarse vond ik zo mooi.’ Mijn zoon heeft zich nauwelijks met het gesprek bemoeid. H. vraagt of hij zich ook nog cadeaus kan herinneren. ‘Ik kreeg altijd de fietsen van E.’ zegt hij droog. En dat klopt.
Dan vraagt hij of het oké is dat hij naar boven gaat.
Prima’, zeg ik, ‘neem je wel even wat spullen mee naar de keuken?’
Want we zijn dan wel zo’n beetje klaar met opvoeden, maar aan sommige dingen moet je je kinderen toch altijd even blijven herinneren.