Band plakken

Zoon J. heeft een lekke band. Hij belt me netjes op m’n werk om te vragen of het oké is als hij mijn fiets even leent. Ik vind het best, maar wel onder voorwaarde dat de band van z’n eigen fiets dit weekend nog geplakt wordt. Ik ken mijn pappenheimer: zonder een beetje druk, kan zo’n fiets met lekke band eindeloos in de schuur blijven staan.

Vrijdagmiddag ben ik thuis. J. werkt aan z’n scriptie, maar als ik hem voorstel om een fietsreparatie-pauze te nemen, stemt hij meteen in. Ik besluit om ook mijn eigen fiets onder handen te nemen. Die moet nodig schoongemaakt en gesmeerd worden en er loopt ergens iets aan dat ik graag wil fixen. Even later staan er dus twee fietsen ondersteboven op het achterterras en prompt begint de zon vrolijk op dat tafereel te schijnen.

Toen onze kinderen op de middelbare school zaten, hebben we wel eens pogingen gedaan om ze te leren bandenplakken. Maar op de een of andere manier is het kunstje bij geen van beiden aangeslagen. Als mijn dochter een lekke band heeft, gaat ze naar de fietsenmaker. Zelf plakken is echt geen optie; ze zal daar gek zijn. J. wil wel weer eens een poging doen. Maar hij heeft er wel hulp bij nodig. Hij weet echt niet hoe hij het aan moet pakken.

Ik laat hem zien hoe je met de bandenlichter één kant van de buitenband van de velg losmaakt en sta naast hem om alle volgende stappen uit te leggen. Het gaat niet heel snel, maar hij vindt het piepkleine gaatje, repareert het netjes en haalt dan geduldig de hele band nog eens door een bak water om te controleren of er nog een tweede lek is. Reparatie gelukt!

Terwijl hij de strijd met z’n scriptie weer aangaat, blijf ik nog een uurtje buiten. Ik maak mijn fiets zorgvuldig schoon, smeer de boel door en los het aanloop-probleem op. Dan ruim ik alles op en voel me heel tevreden. Het is heel prettig om dat soort dingetjes zelf te kunnen regelen. Van mijn vader mocht ik vroeger geen band plakken. Niet alleen was hij bang dat ik bij het terugleggen van de buitenband met de bandenlichter de binnenband kapot zou steken (hij deed het zelf zonder bandenlichters); het was in zijn beleving gewoon iets dat een vrouw niet deed. Net als bijvoorbeeld klussen in huis.

Het blijvende resultaat van die opvoeding is dat ik na elke geplakte band een grote voldoening voel. Ik heb daar geen fietsenmaker voor nodig; kan het zelluf! En ik hoop dat mijn zoon het de volgende keer ook zelf kan. Voor dochter E. heb ik op dit gebied de hoop opgegeven. Sja, die heeft weer andere kwaliteiten…