Fietscomputer

Zorgvuldig verschuif ik het magneetje aan m’n fietsspaak tot het precies voor de sensor langs komt als het wiel draait. Zo. Dat zit goed. Het houdertje heb ik al op m’n stuur gemonteerd en nu kan ik het computertje in gaan stellen. Ik heb alweer een nieuwe kilometerteller gekocht. De vorige begaf het al na een maand, maar voor ik ermee terug kon gaan naar de Hema, verloor ik het tellertje toen ik de fiets achter in de auto meenam. Pech. Inmiddels weet ik goed hoe ik zo’n ding op mijn fiets moet zetten, want het exemplaar vóór de vorige ging ook niet lang mee.
Ik spiek nog even op de gebruiksaanwijzing hoe het instellen moet en druk de beide knopjes drie seconden in om te resetten. Maar het schermpje blijft angstvallig leeg. Ik controleer of de batterij er goed in zit. Druk nog wat langer op de knopjes. Schuif het tellertje aan de houder. Niets.
Dan maar meteen naar de winkel terug, besluit ik slagvaardig.
Het meisje in de HEMA kijkt een beetje angstig naar het lege schermpje en roept haar collega. Dat is een vriendelijke jongen. Hij bekijkt de teller en voert alle handelingen uit die ik net ook bedacht had, maar hij heeft een troef als het scherm dood blijft: een nieuw batterijtje. En kijk, dat helpt. Er verschijnt een rijtje knipperende nullen. Snel fiets ik naar huis om alles goed in te gaan stellen. Vreemd, de teller geeft geen snelheid aan. Misschien moet de magneet wat dichter bij de sensor...
Ik pruts aan de sensor, lees de gebruiksaanwijzing nog eens door, druk op knopjes en rij drie keer naar de hoek van de straat en terug. De kilometerteller geeft keurig de tijd aan, maar kilometers telt ie niet. Nijdig gooi ik de verpakking, de gebruiksaanwijzing en een schaar in m’n fietstas en fiets terug naar de HEMA. Daar staat nu een ander meisje achter de kassa, dat ook al bang is haar vingers te branden aan een kapotte kilometerteller. Ze roept dezelfde jongen erbij en ik verkondig dat de teller weigert en dat ik hem terug kom brengen. Vriendelijk vertelt hij me dat ik dan wel weer alle onderdelen van m’n fiets af moet halen... Juist; daar had ik die schaar voor meegenomen. Ik knip de hele boel los, lever alles in en krijg m’n vijftien euro terug.
Jammer, nou heb ik nog steeds geen kilometerteller.
Ik besluit bij de fietsenwinkel langs te gaan en dan maar een duurder exemplaar te kopen. Maar om nou nog een keer zo’n ding op mijn fiets te zetten, daar heb ik geen zin meer in. Dat komt dan later wel. De jongen die vraagt of hij kan helpen, heb ik nooit eerder gezien. Zou het een stagiair zijn? Als ik hem vraag om een eenvoudige kilometerteller, pakt hij er zonder aarzelen één van twaalf euro negentig. Heb ik de fiets hier? Hij loopt mee en begint kalmpjes de onderdelen uit het doosje te halen. In tien minuten zet hij het tellertje op mijn fiets. “Wacht even”. Hij loopt naar binnen en komt even later terug met een paar extra plastic stripjes, waarmee hij netjes het snoer langs de voorvork vastzet. Ik til het voorwiel op en hij laat het draaien. Net als ik teleurgesteld begin te zeggen dat hij het niet doet, komt de teller tot leven. “Hij moet even een paar keer draaien, dan weet ie wat de snelheid is,” zegt de fietsenjongen. Hij geeft me de lege verpakking en loopt terug de winkel in. “Je bent geweldig!” Zeg ik tegen zijn rug en ik lach breed. Dan stap ik op m’n fiets en rij naar huis. Anderhalve kilometer, met een snelheid van 21 kilometer per uur.