Omdat er vandaag in ons land een warmterecord gevestigd wordt, hebben we besloten te gaan varen. Met z’n drieën roeien we naar het meertje verderop. Dochter E., voorin de boot, heeft geen zin om zich uit te sloven en peddelt oppervlakkig. H. moet zich redden met een klein noodpeddeltje. Het gaat hem eigenlijk niet snel genoeg. Ik zit achterin en stuur.
Halverwege wil H. wel met me ruilen en zodra hij op de stuurmansplaats zit, probeert hij zijn gezag te laten gelden: “Jullie moeten wel roeien, anders kan ik niet goed sturen”, zegt hij ongeduldig. We roeien braaf, maar onze onervaren stuurman manoevreert ons recht op een eilandje af. We lachen hem vrolijk uit en slaan met de peddels op het water om hem nat te spetteren.
Langzaam varen we tussen riet en waterplanten door. Een fuut met twee pasgeboren jonkies gaat voor ons opzij. Eén van de kleintjes verdwijnt plotseling onder water. H. schrikt: “is ie door een rat naar beneden getrokken?” Even later floept het beestje een paar meter verderop weer boven. Dat futenkunstje is blijkbaar aangeboren.
In het meertje zijn wat mensen aan het zwemmen. E. vindt dat een goed idee. Ze wil ook het water in. Maar dan wel heel voorzichtig. Als ze haar benen over de rand van de boot laat bungelen, hellen we gevaarlijk over. Lachend gaat ze op het randje van de boot zitten, maar dan bedenkt ze dat haar Iphone droog moet blijven en laat zich in het water zakken voordat we omslaan.
“Het is heerlijk, kom er ook in”, roept ze. Het is niet handig om de kano onbemand te laten dobberen, dus blijf ik in mijn boot. Als ik even later zie hoe lastig het is om weer aan boord te klimmen, ben ik blij toe.
Met twee natte passagiers stuur ik weer naar huis. Daar gaan we een warme middag tegemoet. De heetste zondag sinds 1994.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten