zaterdag 25 januari 2014

Niemand gaat angstvallig voor me opzij

Met mijn dochter ben ik in de supermarkt. We zijn op de fiets even naar het dorp om nog wat kleine boodschappen te halen. Terwijl ik achter haar tussen de schappen door loop, voel ik een brede glimlach op mijn gezicht. Niemand gaat angstvallig voor me opzij, niemand laat me voor; ik loop zonder krukken.
De ene kruk die ik voor alle zekerheid had meegenomen zit nog in mijn fietstas.

Op 27 november 2013 kreeg ik een kunstheup. Volgens de informatie van het ziekenhuis zou het ongeveer acht weken duren voordat ik weer zo’n beetje normaal kon functioneren. En ze hadden gelijk.
Een week na de operatie hinkte ik tot mijn tevredenheid, leunend op twee krukken, mijn eerste blokje om.
Nog een week later had ik geen middagdutjes meer nodig
Na drie weken was ik van de pijnstillers af en ging ik voor het eerst een half dagje werken.
Op 27 december, een maand na de operatie was ik een hele dag met E. op de kerstmarkt in Oberhausen. Een groot deel van de tijd duwde ze me voort in een rolstoel.
Na zes weken was ik voor 75% aan het werk. Meestal thuis, waar ik kan inloggen op mijn werkomgeving.
Binnen zeven weken kreeg ik de zegen van mijn chirurg om weer op de fiets te stappen en dat bleek heel goed te gaan.
En nu zijn de magische acht weken om en ga ik heel gewoon op een zaterdagmiddag met mijn dochter op de fiets naar het dorp waar we doodnormaal een winkel door lopen. Er stijgt een “JOEPIE” gevoel in me op, maar ik zeg alleen maar tegen E: “Weet je hoe fijn het is om gewoon zonder krukken door de winkel te lopen!”

Als we weer thuis zijn, zie ik de rolstoel in de hal staan. Ik heb er al een paar weken niet meer in gezeten, maar wilde hem nog even houden voor het geval we nog een dagje op pad gaan. Volgende week brengen we E. naar Schiphol om haar uit te zwaaien. We zullen met haar meelopen door de lange gangen tot ze door de douane gaat. Dan nemen we afscheid voor een half jaar. Misschien moet ik voordat we teruglopen even gaan zitten - om van de emotie te bekomen -, maar een rolstoel heb ik niet meer nodig. Echt niet.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Vogels voederen

Ik zit aan de keukentafel noten te kraken en ik denk aan de vogels. De kraaien en kauwtjes die net als ik in de herfst bij de plaatselijke n...