Het waait hard, maar alles wat we nu tegen de wind in
fietsen, gaat straks op de terugweg lekker makkelijk. Bij station Dukenburg
zetten we onze fietsen tussen een paar honderd andere op slot en we steken over
naar de ingang van het overdekte winkelcentrum. Het oranje van het ING-bankfiliaal
spettert ons meteen tegemoet. Mijn zoon heeft wat vragen over zijn rekening en
we lopen samen naar binnen.
‘Wat een verspilling van ruimte’, mompelt hij terwijl we
over de parketvloer naar achteren lopen. Inderdaad is het hier behoorlijk ruim
opgezet. Behalve twee pinautomaten en een groot oranje ei met daarin een
informatiescherm is het voorste deel van de ruimte leeg. Ergens in het midden
staat een grote, oranje bank waar ik op ga zitten terwijl J. naar een balie
loopt. Hij kan kiezen tussen de loketten ‘service’ en ‘vragen en antwoorden’.
Op goed geluk kiest hij ‘vragen en antwoorden’, waar hij meteen aan de beurt
is.
Een medewerker komt uit een geheime deur en kijkt me vragend
aan. Kan hij iets voor me doen? Ik glimlach en gebaar naar mijn zoon verderop.
De man wijst heen en weer van J. naar mij, knikt begrijpend en gaat achter de
balie iets vaags doen tot er een jong stel binnenkomt dat wél iets van hem
nodig heeft.
Ik wacht en bekijk de balzaal om me heen. De achterwand is
bijna helemaal bedekt door een grote, rustgevende foto met veel water en lucht.
Tussen mijn bank en de foto staat een
tafel waar nog meer wachtenden kunnen plaatsnemen. Voor de echt serieuze
gesprekken over lenen, beleggen, verzekeren, pensioenen en hypotheken zijn er
twee afgesloten kantoorruimtes. Allebei met een druk behang waarop blauwe
kolibries met roze en oranje vleugels tussen esdoornbladen met gouden randjes
rondfladderen. In het ene kantoor vliegen de vogeltjes tegen een bruine
achtergrond, in het andere is de achtergrond lichtgroen. Op dit moment worden
er geen hypotheken of verzekeringen afgesloten.
Na tien minuten zie ik J. opstaan en zijn rugtas om doen. Het
stel aan het andere loket is ook net klaar. We lopen langs het ei en de
pinautomaten de open schuifdeuren uit. Ik draai me nog even om om een fotootje
te maken. Een bankfiliaal anno 2016, waar je naartoe kunt om dingen waar je
online niet uitkomt aan echte mensen te vragen. Een grote, lege ruimte met twee
medewerkers achter de lange balie. Hoe lang zou zoiets nog blijven bestaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten