Er hangt een trosje van drie enveloppen in de brievenbus. Altijd nieuwsgierig naar post, trek ik ze naar binnen en kijk wat het is. Op de eerste staat een onbekende naam. En dezelfde naam staat op envelop twee en drie. Ik kijk beter en zie dat adres en postcode ook niet kloppen. De straatnaam lijkt op de onze, maar is van een straat verderop. Het huisnummer klopt wel.
Slordig, denk ik een beetje geërgerd en besluit om de post straks even op het goede adres te gaan bezorgen. Maar eerst maak ik even het klusje af waar ik mee bezig ben. Een kwartiertje later gaat de bel. Er staat een verlegen postbezorger voor de deur. Rood gezicht boven de bruin-oranje werkkleding.
“Ik ben bang dat er een paar poststukken verkeerd bezorgd zijn bij jullie.”
“Dat klopt,” zeg ik, “Drie enveloppen.”
“Ja, eh, ik doe deze ronde vandaag voor het eerst – en ik zag aan het eind van de straat dat het niet klopte, dus wil ik ze nu goed gaan bezorgen… mag ik eh…”
“Natuurlijk!”
Ik pak de brieven en geef ze aan hem.
“Arme jongen,” zeg ik tegen H. “Moet ie nou overal aanbellen om de post terug te vragen?” Aan de overkant zie ik een buurvrouw zwaaiend met een envelop naar de postbezorger toe lopen.
Hopelijk zijn er meer mensen zo alert, dan is ie wat sneller klaar. Post bezorgen lijkt me toch al een pittige baan, zeker in een nog onbekende wijk.
Met de op elkaar lijkende straatnamen komt het wel eens vaker voor dat we andermans post op de mat vinden. Nu ik dit beschaamde, vriendelijke gezicht erbij voor ogen heb, zal ik er voorlopig anders naar kijken. Niet geërgerd maar met medeleven. Zo’n postbezorger is ook maar een mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten