Een slecht interview

Donderdagmorgen sta ik ingeroosterd in studio 6 voor de laatste 120 minuten van de Telegraaf. Het betekent dat ik een deel voorlees van de weekselectie die gemaakt is voor onze blinde en slechtziende Telegraaf-abonnees. Wekelijks krijgen ze in zo’n drie en een half uur op deze manier een geconcentreerde versie van die krant. Op dezelfde manier wordt van de andere landelijke kranten een wekelijkse luisterversie gemaakt.

De Telegraaf dus. Het is niet mijn lievelingskrant, maar dat zul je aan mijn stem niet horen; ik ben een professional. Dus lees ik zonder blikken of blozen voor hoe Lil Kleine in Ibiza zijn vriendin heeft toegetakeld en welke misstappen hij voor die tijd al allemaal had begaan. Ook lees ik een interview met bariton Ernst Daniël Smid, die Parkinson heeft. En verder nog een heleboel artikelen die ik meteen weer vergeet. Na de voorleessessie maak ik netjes de studio schoon en ga ik naar huis.

Pas als ik aan tafel een boterham zit te eten, realiseer ik me waarom ik het interview met Ernst Daniël Smid zo slecht vond. Evert Santegoeds mag het dan tot journalist van de grootste Nederlandse krant geschopt hebben, ik heb weinig bewondering voor zijn manier van vragen stellen.

Bij de Voorste Kamer maken we luistertijdschriften met een hele kleine oplage, maar we maken ze wel zo goed mogelijk. En voor mij betekent dat, dat als je iemand interviewt, je die persoon zo goed mogelijk tot z’n recht moet laten komen.

Na het lezen van het interview met de bariton, blijft bij mij níet het beeld achter van een gevierde zanger met een mooie carrière. Daar ging het helemaal niet over. Alle vragen hadden als strekking: nu je Parkinson hebt kun je zeker dit niet meer, en ook dat niet meer, en is dat niet vreselijk erg. Geen vraag over successen, mooie momenten, anekdotes… geen vraag over wat er nu nog wél kan en waar Ernst Daniël nu zijn vreugde uit haalt. Alleen maar poeren in de ellende.

Ik monteer regelmatig audio-interviews. Vaak met mensen die onlangs blind of slechtziend zijn geworden en veel verloren hebben. De freelancers die deze interviews afnemen (zelf ook blind) vragen niet alleen maar hoe erg het wel is en wat er nu allemaal niet meer kan. Ze laten ruimte voor het verhaal van de geïnterviewde zelf. Terwijl ik monteer, leer ik die mensen kennen.
Het interview in de Telegraaf heeft me over Ernst Daniël Smid niets anders laten zien dan dat hij Parkinson heeft en dat zijn carrière helaas over is.

Het is een keus, maar mijn keus zou het niet zijn. Geef mij maar een andere krant.