What’s in a name?

Een van mijn lievelingsplanten in de tuin is de salomonszegel. De plant staat in de voortuin naast de vijver en ik kan me niet herinneren dat we hem gekocht hebben. Volgens mij was ie er gewoon ineens. Een jaar of vijf geleden, met één of twee van die gebogen stengels waar trosjes witte klokjes aan hangen met een groen randje.
Het jaar erop waren het er drie, vier - en elk jaar kwamen er een paar bij. Dit jaar heeft de plant zich zó uitgebreid dat ik voor het eerst een paar stengels kan plukken zonder dat je ziet dat er iets weg is.  
Salomonszegel; een plant met zo’n naam moet ook wel mooi zijn, toch.

Over plantennamen gesproken. De Afrikaantjes die ik vandaag bij het tuincentrum kocht, worden sinds kort alleen nog bij hun officiële naam genoemd: tagetes. Toen ik ze online opzocht, kwam ik een paar krantenartikelen uit 2020 tegen waarin stond dat in Winterswijk voortaan de naam Afrikaantjes niet meer gebruikt werd. Maar in het tuincentrum waar ik er deze week naar vroeg, werd me verteld dat de plantjes ook daar van naam veranderd zijn.

Volgens de krantenberichten is de verandering van de naambordjes ‘deels ingegeven door de huidige racismediscussie.’ Ik probeer de logica te volgen. Waarom is het racistisch om een plant Afrikaantje te noemen? Met de kleur heeft het weinig te maken. De bloemen zijn vrolijk oranje en geel.  
Mag de Duitse pijp wél zo heten? Of de Amerikaanse sering? En is een Engelse border nog toegestaan? Eigenlijk komt het mij juist een beetje racistisch voor om te denken dat de naam Afrikaantje voor iets of iemand beledigend is.

De reden dat ik de tagetes, die ik eigenlijk een beetje tuttig vind, in de tuin zet, is dat ze de slakken van m’n sla en knolselderijplantjes afleiden. Oftewel, ze dienen voornamelijk als slakkenvoer. Oei, dan wordt het een ander verhaal: Afrikaantjes die zich moeten opofferen voor het welzijn van de veldsla. Dan noem ik ze toch maar liever tagetes, dat klinkt minder erg.