Houten dienblad

Sinds half januari heb ik op dinsdagochtenden timmercursus. Maar nu even niet. De timmerman is ziek en de cursus ligt stil tot na de meivakantie. Na de verplichte houten hamer was ik net begonnen aan een kistje dat met kamverbindingen in de hoeken aan elkaar zit.

Ik besluit thuis met diezelfde techniek een dienblad te gaan maken. In onze schuur vind ik een smalle plank voor de vier zijden en een plaat voor de bodem. Niet het mooiste hout, maar prima voor  een oefenproject. 

Zorgvuldig teken ik alles af zoals ik het op de cursus geleerd heb. Het timmermanspotlood dat al jaren ongebruikt in een hoek lag heb ik met de beitel haarscherp gemaakt. Erfenisje van m’n vader, net als de Stanleyschaaf; ik wist niet eens dat ik hem had, maar sinds ik geleerd heb hoe een schaaf in elkaar zit en hoe je hem gebruikt, ben ik er verliefd op geworden.

H. komt af en toe kijken. Hij kan het niet laten om me goede raad te geven, maar eigenlijk wil ik het gewoon zelf doen. Wel is het leuk dat hij me nu enthousiast uitleg geeft over een aantal handige stukken (elektrisch) gereedschap  waar ik me tot nu toe weinig mee heb bemoeid. Het is een ontdekkingsreis in onze eigen schuur.

“Weet je waar dit voor is?”
“Kun jij zien welke boortjes voor hout zijn en welke voor steen?”
“Voor wat je nu doet, heb ik misschien een handiger zaagje.”
En ja, ik moet toegeven dat dat zaagje handiger is. Maar verder laat ie me zelf aanklooien. Zelfs als ik in gevecht ben met de workmate waarvan ik het inklapsysteem maar  niet onder de knie krijg.

Nu is m’n dienblad bijna klaar. Het is een doodsimpel ding; waarschijnlijk had ik er zo een gisteren voor een euro op de rommelmarkt kunnen kopen. Maar deze heb ik zelf gemaakt. Zie je die knoest in het voorste handvat? Daar dwars doorheen heb ik toch maar een mooi, glad gat voor elkaar gekregen.
Leuk hoor, om dit te kunnen. En ik wil nog meer leren. Binnenkort begint de cursus weer. Ik heb er echt zin in.

Mislukte voorleessessie

Het is een jaar geleden dat ik met pensioen ging en vannacht was ik weer even bij Dedicon. In mijn droom.

Ik heb iemand (geen idee wie) naar Dedicon gebracht en heb afgesproken om te wachten tot ze daar klaar is. Dan neem ik haar weer mee terug. Deze persoon is verder uit beeld en ik loop door een gang waar  ik mijn ex-collega B. tegenkom.

“Hé, wat leuk! Kom je weer eens een dagje voorlezen?” vraagt B.
Ik schud mijn hoofd vertel dat ik alleen maar wacht tot X. klaar is. Maar tegelijk bedenk ik dat dat pas om 12 uur is, dus dat ik ruim genoeg tijd heb om wél een voorleessessie te doen. B. geeft me een bakje met tekst en een klein opname-apparaat en ik ga op zoek naar een lege studio.

Alle studio’s zijn bezet en als ik me omdraai sta ik in de houtwerkplaats van Perlo, waar ik een timmercursus volg. Er is teveel lawaai om hier voor te lezen. Ik loop door de grotere opslagruimte, waar op verschillende plaatsen mensen met hun opnameapparaatjes zitten voor te lezen. Te druk hier.

Ook buiten zijn voorlezers aan het werk en er lopen ook allerlei toeristen rond. Bij een grote, vierkante vijver zie ik een rustig plekje maar een andere voorlezer is me voor. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al kwart voor 12 is. Het heeft niet veel zin meer om nu nog te beginnen. Ik breng de spullen terug naar B. en excuseer me dat het niet gelukt is.

Daar houdt mijn droom op. Ik doe mijn ogen open en zie dat H. naast me ligt te lezen.
“Hé, was jij al lang wakker?”
Ik vertel hem wat ik gedroomd heb en hij zegt grinnikend dat ik maar een mailtje moet sturen naar ex-collega B. over die droom.
Dat ga ik doen. Je krijgt een linkje B.

Bezoek uit Los Angeles

Skyline Los Angeles

Mijn dochter I. (zie twee dochters) heeft haar vriendin C uit Los Angeles op bezoek. Voor iemand die moeite heeft met sociale spelregels is het een hele opgave om een logé uit Amerika een week lang goed op te vangen. I. is al weken aan het bedenken wat ze samen zullen doen en voor een paar praktische dingen zijn wij ingeschakeld. Zoals het langsbrengen van een extra fiets en een overnachting bij ons na een avondje bordspel  bij vrienden.

Natuurlijk loopt niet alles zoals gepland. De vrienden van het bordspel moeten afzeggen vanwege een ernstig zieke opa. Jammer. En nét in deze week krijgt I. een ontsteking die het lopen zó pijnlijk maakt dat veel plannen ondoenlijk worden. Gelukkig is C. flexibel, kan ze fietsen en vindt ze ons voorstel leuk om hierheen te komen en samen een stuk langs de dijk te fietsen.

H. en ik fietsen voorop en achter ons horen we de twee vriendinnen zo druk in gesprek dat ik me afvraag of het eigenlijk veel uitmaakt waar we zijn. Als we een kudde wilde paardjes in de uiterwaarden zien, maken we een fotostop. C. houdt van paarden, vertelt ze. Verderop stoppen we nog een paar keer om iets aan te wijzen en/of foto’s te maken. Het weer werkt mee en het is een gezellige tocht.

Later op de dag hebben we ook nog een rondje varen in de aanbieding. En dan een cocktail. We hadden bedacht om met z’n allen te koken, maar eigenlijk is het niet zo handig om met z’n vieren in de keuken bezig te zijn, dus we laten de twee vriendinnen lekker kletsen terwijl wij groente snijden voor de gadogado.
Ze kunnen het eindeloos over kleine details hebben, zoals de betekenis van een bepaald woord in verschillende talen. Het is leuk om te horen hoe ze op dezelfde golflengte zitten.

Na het eten besluiten we om een bordspel te doen. Het spel is nieuw voor C. en ook nog in het Nederlands, maar met een beetje hulp van I. lukt het haar verbazend goed om mee te spelen.

Het wordt later dan we hadden gedacht en de volgende ochtend moet iedereen vroeg op, want dan staat er een dag Amsterdam op het programma. En ook daar heeft I. gelukkig hulptroepen. Haar laatste nacht in Nederland kan C. in het huis van E. slapen. En zondagmorgen vertrekt ze weer naar Amerika. Volgens mij was het ondanks alle hindernissen toch een geslaagde week.
 

Vliegen - deel 2

(lees hier: Vliegen deel 1)

Vanuit de lucht bestaat Nederland voor een groot deel uit vierkanten en rechthoeken. Ik weet natuurlijk dat we een klein landje hebben met veel keurig verkaveld land, maar zo van bovenaf is het toch confronterend. Gelukkig zijn we al gauw boven de Veluwe: donkergroen met grote, lichte zandplekken. 

“Daar ligt Deventer,” wijst E. “Ik zie de grote kerk al bij de rivier.”
Ik tuur naar beneden en probeer iets te herkennen. Moeilijk, vind ik, zo van bovenaf. Wat wel heel duidelijk zichtbaar is, is de IJssel. Rivieren zijn handig om op te navigeren, al is dat in een tijd van GPS schermen eigenlijk niet meer nodig. We volgen de IJssel. “Dit is Zutphen,” vertelt E. en even later wijst hij Doesburg aan.
Van Arnhem herken ik het station en als we bij Nijmegen zijn, maken we een extra ronde boven de stad. Daar de Waal, de Stevenskerk, de brug … en nu naar het Westen.

Ik heb H. een berichtje gestuurd dat we straks over ons huis vliegen. Hij zal zwaaien, appte hij terug. Beneden zie ik ons dorp, onze wijk, ons huis. We gaan wat lager en maken een rondje linksom en een rondje rechtsom, maar hoe ik ook speur, ik zie geen zwaaiend poppetje in de tuin. H. heeft óns natuurlijk wel gezien, laat hij weten als we op weg naar Hilversum zijn.

Boven Utrecht zien we de Dom en iets verderop kasteel De Haar, waar ik niet lang geleden samen met H. op bezoek was.
Door naar Hilversum, waar we een hobbelige landing maken op gras. Op het zonnige terras van het vliegveldrestaurant trakteer ik E. op koffie met appeltaart.

Zelfs na zo’n koffiestop moet er gecheckt worden voor we weer de lucht in gaan. Een korte controle deze keer. En opnieuw toestemming vragen om te mogen vertrekken. Als het mag zullen we over Amsterdam vliegen, maar dat hangt van de verkeersdrukte op Schiphol af. We hebben geluk en maken een rondje laag over de stad en dan een klein uitstapje boven Zunderdorp.
Tenslotte vliegen we met een bocht over het Markermeer om vanaf het Noord-Westen weer op vliegveld Lelystad te landen.

"Vergeleken met een grasbaan is de landingsbaan hier een eitje," zegt E. Maar net tijdens de landing gebeurt er iets met de wind dat turbulentie oplevert en hij moet een flinke wiebel opvangen. “Moet ik er toch nog voor werken,” lacht hij.
We staan weer op de grond en omdat er na ons iemand anders met de Victor Foxtrot Charly de lucht in gaat, kunnen we hem laten staan.

Nog even napraten, een glas water drinken en dan moet ik vertrekken om niet in de file terecht te komen. Ik bedank E. heel hartelijk voor dit vliegtochtje op maat. Wanneer krijg je zoiets nou zomaar cadeau … Ik heb er echt van genoten!

Vliegen - deel 1

De vliegclub is op de tweede verdieping en bovenaan de trap staat E. me al op te wachten. Na onze vorige afspraak waarin wij, lang geleden klasgenoten, opnieuw kennismaakten, zullen we nu de lucht in gaan. 

Door de grote ramen zien we gras en landingsbanen en een paar kleine vliegtuigjes. Vanaf het balkon wijst E. me met welk type we straks gaan vliegen. Maar eerst nog de laatste voorbereidingen. Een vliegplan heeft hij al ingediend. Op de kaart wijst E. me aan wat de geplande route is, in welke richting we opstijgen, waar we níet mogen komen (militaire oefeningen) en waar we een tussenlanding maken (Hilversum).
Op een briefje moet ik mijn gegevens achterlaten. E. verzamelt de spullen die mee moeten en dan verlaten we, aan de ‘verboden voor onbevoegden’ kant, het clubgebouw om naar de hangar te lopen. Daar staat de PH VFC (Victor Foxtrot Charly).

Als je een auto huurt, kijk je voor je vertrekt alleen even of er geen beschadigingen zijn waar jij straks voor moet opdraaien. Met een vliegtuig op stap gaan is andere koek. E. controleert eerst het oliepijl. Dan haakt hij een metalen stang aan het vliegtuigje om het met de hand naar buiten te trekken. Daar doet hij een rits veiligheidscontroles en tankt genoeg bij om onze tocht te kunnen maken (verdeeld over de tanks in de linker en de rechtervleugel).

In de cockpit vertelt E. me wat alle wijzertjes betekenen en is er een lange checklist die stap voor stap afgewerkt moet worden. Doen alle lichten het? Er worden knoppen ingedrukt of op de goede stand gezet, hendels los- of vastgezet, getallen genoteerd, een kompas goed afgesteld en tenslotte doen we de veiligheidsriemen om, zetten we de headsets op en vraagt E. aan de toren toestemming om te vertrekken.

Dat moet vanaf baan 05, zegt de toren en E. knikt. Dat had hij al gedacht. We taxiën naar het begin van de baan en draaien daar om, om tegen de wind in op te stijgen. Met een bocht verlaten we het vliegveld en terwijl E. de communicatie met de toren afrondt (alles in het Engels) zie ik de wereld beneden veranderen in een maquette met kleine gebouwtjes en piepkleine autootjes.  

(lees hier: Vliegen deel 2)