Vliegen - deel 2

(lees hier: Vliegen deel 1)

Vanuit de lucht bestaat Nederland voor een groot deel uit vierkanten en rechthoeken. Ik weet natuurlijk dat we een klein landje hebben met veel keurig verkaveld land, maar zo van bovenaf is het toch confronterend. Gelukkig zijn we al gauw boven de Veluwe: donkergroen met grote, lichte zandplekken. 

“Daar ligt Deventer,” wijst E. “Ik zie de grote kerk al bij de rivier.”
Ik tuur naar beneden en probeer iets te herkennen. Moeilijk, vind ik, zo van bovenaf. Wat wel heel duidelijk zichtbaar is, is de IJssel. Rivieren zijn handig om op te navigeren, al is dat in een tijd van GPS schermen eigenlijk niet meer nodig. We volgen de IJssel. “Dit is Zutphen,” vertelt E. en even later wijst hij Doesburg aan.
Van Arnhem herken ik het station en als we bij Nijmegen zijn, maken we een extra ronde boven de stad. Daar de Waal, de Stevenskerk, de brug … en nu naar het Westen.

Ik heb H. een berichtje gestuurd dat we straks over ons huis vliegen. Hij zal zwaaien, appte hij terug. Beneden zie ik ons dorp, onze wijk, ons huis. We gaan wat lager en maken een rondje linksom en een rondje rechtsom, maar hoe ik ook speur, ik zie geen zwaaiend poppetje in de tuin. H. heeft óns natuurlijk wel gezien, laat hij weten als we op weg naar Hilversum zijn.

Boven Utrecht zien we de Dom en iets verderop kasteel De Haar, waar ik niet lang geleden samen met H. op bezoek was.
Door naar Hilversum, waar we een hobbelige landing maken op gras. Op het zonnige terras van het vliegveldrestaurant trakteer ik E. op koffie met appeltaart.

Zelfs na zo’n koffiestop moet er gecheckt worden voor we weer de lucht in gaan. Een korte controle deze keer. En opnieuw toestemming vragen om te mogen vertrekken. Als het mag zullen we over Amsterdam vliegen, maar dat hangt van de verkeersdrukte op Schiphol af. We hebben geluk en maken een rondje laag over de stad en dan een klein uitstapje boven Zunderdorp.
Tenslotte vliegen we met een bocht over het Markermeer om vanaf het Noord-Westen weer op vliegveld Lelystad te landen.

"Vergeleken met een grasbaan is de landingsbaan hier een eitje," zegt E. Maar net tijdens de landing gebeurt er iets met de wind dat turbulentie oplevert en hij moet een flinke wiebel opvangen. “Moet ik er toch nog voor werken,” lacht hij.
We staan weer op de grond en omdat er na ons iemand anders met de Victor Foxtrot Charly de lucht in gaat, kunnen we hem laten staan.

Nog even napraten, een glas water drinken en dan moet ik vertrekken om niet in de file terecht te komen. Ik bedank E. heel hartelijk voor dit vliegtochtje op maat. Wanneer krijg je zoiets nou zomaar cadeau … Ik heb er echt van genoten!

Vliegen - deel 1

De vliegclub is op de tweede verdieping en bovenaan de trap staat E. me al op te wachten. Na onze vorige afspraak waarin wij, lang geleden klasgenoten, opnieuw kennismaakten, zullen we nu de lucht in gaan. 

Door de grote ramen zien we gras en landingsbanen en een paar kleine vliegtuigjes. Vanaf het balkon wijst E. me met welk type we straks gaan vliegen. Maar eerst nog de laatste voorbereidingen. Een vliegplan heeft hij al ingediend. Op de kaart wijst E. me aan wat de geplande route is, in welke richting we opstijgen, waar we níet mogen komen (militaire oefeningen) en waar we een tussenlanding maken (Hilversum).
Op een briefje moet ik mijn gegevens achterlaten. E. verzamelt de spullen die mee moeten en dan verlaten we, aan de ‘verboden voor onbevoegden’ kant, het clubgebouw om naar de hangar te lopen. Daar staat de PH VFC (Victor Foxtrot Charly).

Als je een auto huurt, kijk je voor je vertrekt alleen even of er geen beschadigingen zijn waar jij straks voor moet opdraaien. Met een vliegtuig op stap gaan is andere koek. E. controleert eerst het oliepijl. Dan haakt hij een metalen stang aan het vliegtuigje om het met de hand naar buiten te trekken. Daar doet hij een rits veiligheidscontroles en tankt genoeg bij om onze tocht te kunnen maken (verdeeld over de tanks in de linker en de rechtervleugel).

In de cockpit vertelt E. me wat alle wijzertjes betekenen en is er een lange checklist die stap voor stap afgewerkt moet worden. Doen alle lichten het? Er worden knoppen ingedrukt of op de goede stand gezet, hendels los- of vastgezet, getallen genoteerd, een kompas goed afgesteld en tenslotte doen we de veiligheidsriemen om, zetten we de headsets op en vraagt E. aan de toren toestemming om te vertrekken.

Dat moet vanaf baan 05, zegt de toren en E. knikt. Dat had hij al gedacht. We taxiën naar het begin van de baan en draaien daar om, om tegen de wind in op te stijgen. Met een bocht verlaten we het vliegveld en terwijl E. de communicatie met de toren afrondt (alles in het Engels) zie ik de wereld beneden veranderen in een maquette met kleine gebouwtjes en piepkleine autootjes.  

(lees hier: Vliegen deel 2)