Schiphol

Buiten is het winter, maar wij zitten comfortabel binnen, H. en ik. In de aankomsthal van Schiphol. Ondanks de negatieve reiswaarschuwing van de ANWB zijn we hierheen gereden om E. op te halen. Stapvoets door de sneeuw.

Natuurlijk heeft het vliegverkeer ook last van het weer. Toen we keurig rond twee uur parkeerden, wisten we inmiddels dat het vliegtuig met E. erin pas twee uur later verwacht werd. We hebben dus tijd genoeg voor koffie en een rondje boekwinkel. Daarna zoeken we een plek om te zitten.
Tussen andere wachtenden installeren we ons, elk met een boek. Af en toe grinniken we elkaar een grappig stukje toe, want beide boeken zijn van de vrolijke soort.
Om ons heen gebeurt vanalles wat afleidt. Een oude, Aziatisch uitziende man staat voor een glazen verboden-toegang-deur. Met de gesp van een riem tikt hij verwoed op het glas, gebaart naar iemand daar in de verte, tikt weer. Dat gaat door tot iedereen in onze “zitgroep” kijkt. Belangstellend volgen we de communicatie met een bontmanteldame aan de andere kant van het glas. Als de oude Aziaat steeds driftiger gaat gebaren, loopt ze weg. Wij op de stoeltjes kijken elkaar aan en schieten in de lach.
Er komt een vrouw voorbij die een intrigerend, piepend karretje duwt, waarop tien grote kisten gestapeld zijn. Ik krijg honger en ga een broodje halen.
Op de borden is de aankomsttijd van E.’s vlucht verschoven naar zes uur en als ik m’n broodje op heb is dat zeven uur geworden.
Een bezorgde vrouw telefoneert over uitvallend treinverkeer. Een gezelschap met veel koffers probeert taxi’s te regelen. Een klein kind loopt trots rond met haar eigen koffertje in de vorm van een schildpad.
Voortdurend wordt er omgeroepen dat alle vluchten van maatschappij X of Y uitvallen. Of de passagiers de luchthaven willen verlaten en morgen contact willen opnemen. De meeste mensen schikken zich zonder protest in hun lot. Op de stoeltjes maken mensen het zich zo makkelijk mogelijk. Er wordt gelezen, geslapen, gelachen.
Tegen zevenen blijkt het vliegtuig met E. nu toch echt aangekomen te zijn. Het duurt nog een uur voordat ze haar koffers heeft gevonden en langs de douane is. Dan komt ze door zo’n glazen deur. Daar is ze, onze dochter. Na vier maanden terug uit Amerika!

Het sneeuwen is afgelopen. Toch nog voorzichtig rijden we naar huis. En daar stranden we. Voor de deur. De draai naar de oprit is onze auto te veel in dertig centimeter opgewaaide sneeuw. Met hulp van de buren zetten we hem zo’n beetje op de stoep. Morgen zien we wel verder. Nu zijn we thuis. Met het hele gezin.