Elk jaar is het een punt van discussie. H. Vindt het truttig, een kerstboom. Ik vind het gezellig en heb een medestander in m’n dochter E. Zoon is neutraal.
Zo lang de kinderen klein waren, was de boom vanzelfsprekend, maar de laatste jaren is er protest. Twee jaar geleden haalde ik als concessie drie piepkleine boompjes die samen genoeg hadden aan één snoer met lichtjes.
Vorig jaar was E. het huis uit en zonder maatje capituleerde ik. Geen boom. Ik probeerde het recht te trekken met slingers, ballen en lampjes overal, maar toch…
Dit jaar kondig ik ruimt van te voren aan dat er deze keer wel een kerstboom komt. E. is bijna terug uit Amerika en blijft de kerstvakantie bij ons.
“We hebben toch wel een boom hè”, mailt ze.
“Dat komt wel goed”, schrijf ik terug.
“Truttig”, bromt H.
“Maar we hebben tweede kerstdag een familiediner bij ons”, betoog ik.
“Nou en?”
Ik besluit zelf het heft in handen te nemen en een mooi boompje te halen dat ik zonder hulp naar binnen krijg. Dit weekend, dan kan ik de auto gebruiken.
Zaterdag moeten we even naar de stad. We blijven langer dan de bedoeling was en als ik zie hoe laat het is, zeg ik dat we terug moeten omdat ik nog een kerstboom wil halen.
H. protesteert niet. Hij vraagt waar ik heen wil en rijdt er op de terugweg langs. Sjouwen doet hij niet, maar dat maakt niet uit, want de goedgemutste verkoper schuift m’n boom netjes in de auto. Als we weer wegrijden zegt H. langs z’n neus weg: “eigenlijk raar dat jíj elk jaar zo graag een boom wilt. Het is helemaal niet goed voor het milieu.” Een ijzersterk argument als mosterd na de maaltijd. Ik verdring m’n schuldgevoel en zondag versier ik de boom. Het staat zo gezellig en E. zal er blij mee zijn.
Maar volgend jaar… Ach, dat zien we dán wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten