Tijdelijke zoon

Sinds een paar weken hebben we een jonge Brusselaar in huis. Op internet vonden we een dringende oproep voor een gastgezin en na kort beraad stelden we ons beschikbaar. Een Franstalige jongere die zich enkele maanden wil onderdompelen in de Nederlandse taal en cultuur. Dat leek ons wel leuk. Binnen een week was alles rond en stond M. met zijn koffer op de stoep. Ik was dat weekend naar Parijs en kocht daar meteen maar een extra souvenir-T-shirt. Onze tijdelijke zoon blijft tot kerst en woont op de kamer van E. Hij vindt dat hij het getroffen heeft en loopt de hele dag te neuriën en te zingen. Af en toe slaakt hij een uitroep van pure levensvreugde. Voorbeeldig biedt hij aan om te helpen koken en blijmoedig schikt hij zich in een afwas-schema. Vastberaden om onze taal vloeiend te leren spreken, grijpt hij elke gelegenheid aan voor een praatje. Omdat we hier allemaal een beetje taalgek zijn, hebben we veel gesprekken over woorden en hun betekenissen. Gezellig, zo’n gastzoon. Een week na de aankomst van M. begonnen de scholen. Het was de bedoeling dat hij in een 5 VWO klas mee zou gaan draaien, maar de bemiddelende organisatie had nog geen plekje voor hem gevonden. Een week later ging hij nog steeds niet naar school en aan het eind van de derde week in huis begonnen we de situatie vervelend te vinden. Niet dat M. lastig of brutaal werd, maar hij had gewoon niets te doen overdag. Voor het gewone Nederlandse scholierenleven dat wij hem zouden bieden, ontbrak het belangrijkste ingrediënt: de school. Net toen we besloten de organisatie aan te spreken op de onwenselijkheid van de situatie, werd er gebeld met goed bericht: er is een school die M. wil opnemen. In Boxmeer! Een uur reizen vanaf hier, met bus en trein. In het weekend regelden we een trein- en busabonnement en maandag ging hij een beetje zenuwachtig voor het eerst naar zijn nieuwe school. Voor een gesprek met de coördinator. Maandagavond kwam ik laat thuis van mijn werk. H. was er al, in druk gesprek met onze Belg. Opgewonden vertelden ze dat M. met zijn nieuwe klas naar Praag zou gaan. Morgen! Als hij toestemming kreeg van ons, van zijn ouders en van de bemiddelende organisatie. Er werd die avond veel gebeld en gemaild en dinsdagmorgen namen we afscheid voor 5 dagen. Vandaag komt er geen gezang en gejoel van boven. Wel komt mijn eigen zoon J. opgewekt aan tafel. De afgelopen drie weken heeft hij niet geklaagd, maar al het geluid dat zijn gastbroer voortdurend produceerde kwam hem wel eens z’n neus uit. Ik hoorde hem een keer verzuchten dat M. als hij naar school ging vast wat minder overtollige energie kwijt zou hoeven. Zaterdagmorgen zullen we wel enthousiaste verhalen uit Praag te horen krijgen. Maar eerst kan J. nog een paar dagen genieten van de stilte.