Vloer

De telefoon gaat. Ik stap over een emmer, zet een knie op de bank en reik naar het toestel dat daarachter op de grond in de lader staat. De afspraak die ik met de bellende vriendin maak, wil ik meteen even opschrijven. Maar het kastje waarin altijd een stapeltje memoblaadjes ligt, staat in de schuur en het tafeltje waar ik meestal blindelings een pen vindt, is boven.
Zo grijp ik sinds anderhalve week voortdurend mis.
Kasten zijn ontruimd en staan op vreemde plaatsen. In de schuur, onder de trap en in de hal. Daar staat trouwens ook de piano uitnodigend voor ieder die de voordeur binnenkomt. De kale kamer wacht op een nieuwe vloer, die een week geleden gelegd had moeten worden.
Alleen was er een probleem in de vorm van een opstapje. Een halve centimeter verschil tussen kamer- en keukenvloer had geëgaliseerd moeten zijn.
Met die boodschap werden we gebeld op de dag dat de vloerenlegger kwam. Zijn baas, die eerder zelf was komen kijken en opmeten, vertelde mijn H. telefonisch op hoge poten dat onze voorbereidingen niet deugden en dat er zo niet gewerkt kon worden. Bij het opmeten had hij niets gezegd over dat egaliseren, en ook de andere eisen die hij nu stelde, waren nieuw voor ons. De verwarming moest afgekoppeld en de plintjes moesten er af.
H. was woedend. Vooral vanwege de toon. “Als die man niet inbindt, bekijkt ie het maar! Dan leggen we het zelf wel!”
Afgesproken was dat er de volgende morgen in onze aanwezigheid iemand zou komen overleggen en H. zat met opgestroopte mouwen te wachten om de strijd aan te gaan. Het was niet de baas die aanbelde, maar de vriendelijke jongen die de vloer moest leggen.
Hij legde uit waarom en hoe het hoogteverschil weggewerkt moest worden, dat de nieuwe holle plinten, anders dan de oude, niet over de aanwezige plintjes pasten en dat het afkoppelen van de verwarming echt niet nodig was. Diplomatiek beaamde hij dat zijn baas een en ander over het hoofd had gezien en toen hij weer vertrok was de woede van H. verdwenen.
Inmiddels is er geëgaliseerd. De plinten liggen buiten op het terras en op de betonnen vloer staan sinds vanmiddag stoepkrijttekeningen van de buurkinderen.
Langzamerhand wennen we er aan om voor een rolletje plakband of een telefoonsnoertje tien minuten zoektijd kwijt te zijn. Over een week staat er een nieuwe afspraak met onze aardige vloerenlegger. We hopen dat hij deze keer met de ondergrond uit de voeten kan en dat we het weekend daarop de hele boel terug kunnen verhuizen. Wat zullen we genieten van een knusse, huiselijke kamer met een tafel en stoelen, een mooie, nieuwe vloer met een tapijtje erop en kasten met laatjes waarin je zonder moeite een pen of een rolletje plakband vindt.