Vis

(Nagekomen blogje over Parijs)
Zondagavond zoeken E. en ik een leuke plek om te eten. De laatste keer alweer van dit weekendje Parijs. Ik heb gelezen dat Belleville een wijk is met veel leuke restaurantjes. Een tweede Chinatown. Als we bovenkomen bij het metrostation zitten we meteen in de gezellige drukte. Hier is alles open op zondagavond. Rommelige Aziatische winkeltjes en inderdaad veel restaurants. Allemaal Chinees.
We bekijken een paar menukaarten en kiezen een plek die ons wel wat lijkt. Terwijl we op onze bestelling wachten eten we een bakje kroepoek leeg en kijken naar de koi-karpers in het kleurige aquarium pal naast onze tafel.
E. krijgt haar eten het eerst. Inktvis in pittige saus. Een beetje vettig, maar wel lekker. Dan komt mijn tilapia in zwarte-bonensaus. Een hele, glanzendgrijze vis, waar E. met afgrijzen naar kijkt.
“Die kop!” Met de kop heb ik geen moeite. Wel met het uitvinden hoe ik deze vis moet eten zonder steeds een mond vol graten te hebben. En met de zwarte-bonensaus, die een olieachtige substantie blijkt te zijn met hier en daar een zwarte boon. De vis past precies in het diepe, ovale bord, wat het manoeuvreren lastig maakt. Het meisje van de bediening staat drie meter verderop onverschillig over ons heen te staren.
Terwijl ik met de graten goochel, probeert E. met haar vork de vissenbek van mijn tilapia te openen.
“ Is het lekker?” vraagt ze.
Ik ben niet erg enthousiast en zij verontschuldigt zich voor mijn eten. Dat slaat nergens op en we worden een beetje lacherig. Ook haar gerecht valt na de eerste happen tegen. Het is toch wel erg vet, en dat geldt ook voor het schaaltje nasi dat we delen.
De koi-karpers in het aquarium happen voortdurend tevergeefs in de gekleurde korrels en nepschelpen op de bodem. De bak is te klein voor zoveel vissen. En de kleuren zijn te fel.
Ineens willen we heel graag weg. En een lekker toetje!
We wenken de ober: “Le dision 's il vous plait!”
We geven geen fooi. Onderweg naar huis kopen we twee lekkere appelkaramel toetjes van een hele vriendelijke jongen in een soort avondwinkel. In de hotelkamer maken we daarmee ons ‘afscheidsetentje’ in Parijs goed.