Kano

Nog niet zo lang geleden, op een zonnige nazomerdag, hebben we mijn kano geschuurd en gelakt. De bankjes zijn er af geschroefd en staan in de kamer, uitbundig glanzend met drie stevige lagen bootlak. De rand van de boot zelf heeft pas twee laagjes, maar ik heb hem beloofd dat er in het voorjaar nog een laag bij komt.
Al een paar weken zijn we van plan om de boot voor de winter op de kant te leggen. Een klus waar ik erg tegenop zie, want de kano is zwaar en onhandelbaar en past maar net op ons terrasje, zodat het een griezelig wankel karweitje is langs de waterkant.
Vanmorgen zag ik dat het behoorlijk had gevroren. Nu moet het echt gebeuren! Gastzoon M. wil H. wel helpen tillen, maar dan moet ik eerst zorgen dat de laag water uit de boot is. Ik besluit te wachten tot halverwege de middag in de hoop dat het ijslaagje nog wat smelt.
Het is al bijna donker als ik me mijn voornemen herinner. Ik schiet in de warmste jas die ik kan vinden, doe beenwarmers aan en rubberen tuinhandschoenen. Gewapend met een hamer en een kan heet water ga ik naar het schemerige waterterras. De laag ijs in de boot blijkt dikker dan ik dacht, maar met de hamer krijg ik hem wel klein. Ik maak een flink wak. De stukken ijs van wel twee centimeter dik leg ik verderop. Dan schep ik met een emmer zo goed en zo kwaad als het gaat het water uit de kano. Het gaat lastig, want omdat de bankjes er uit zijn, moet ik vanaf de kant naar beneden scheppen. Ik zit op m’n knieën en hoos. Zo kan de laag ijs in elk geval niet dikker worden vannacht.
Intussen is het flink donker geworden.
Toch roept H. een half uur later dat we de boot op de kant gaan trekken. Nu hebben we een zaklamp nodig, maar de twee mannen hebben het klusje snel geklaard. Als de kano op de kant ligt gooien we de rest van de brokken ijs er uit. Volgend weekend zullen we hem omdraaien en afdekken, maar nu kan ie in elk geval niet in de sloot vastvriezen.
Tevreden lopen we terug naar ons lichte, warme huis. Zonder om te kijken laten we het vaarseizoen achter ons. Het wordt winter.