Wantrouwen

Zes jaar was ik toen ik samen met een vriendinnetje langs de deuren ging met kleine boeketjes veldbloemen. We hadden samen bedacht dat we de bloemen zouden verkopen. Het geld moest natuurlijk naar een goed doel. Welk doel dat moest zijn hadden we snel besloten. Die middag gonsde het in het dorp van het nieuws over een oude mevrouw die terug kwam uit het ziekenhuis, waar haar been was afgezet. Gruwelijk en spannend vonden we dat. En een goed verhaal om mee langs de deuren te gaan.
Het werkte geweldig. Iedereen kocht bloemetjes en hoewel we de prijs op vijf cent hadden vastgesteld, gaven de meesten veel meer. Aan het eind van de middag hadden we twaalf gulden vijftig opgehaald. De plaatselijke groenteman gaf ons voor dat geld een prachtige fruitmand, die we trots en blij naar de mevrouw met één been brachten.
Hoe ze erop reageerde kan ik me niet herinneren. Wel dat er de volgende dag een klein berichtje in de krant stond met de kop “Kleuters bezorgen Mevrouw X. een verrassing.”
Het bericht vermeldde dat kleuters van het dorpsschooltje geld voor een fruitmand hadden opgehaald. Wij waren woest en zwaar beledigd. Kleuters… Puh, we waren ZES hoor, en de school had er helemaal niets mee te maken gehad!!
Vanaf dat moment heb ik een zeker wantrouwen tegen alles wat zwart op wit staat. Nu een klein deel van mijn werk bestaat uit het schrijven van nieuwsberichten, merk ik goed hoe terecht dat is. Met grote regelmaat kom ik nieuwtjes tegen die helemaal geen nieuws zijn.
Een bericht over een “doorbraak in de oogheelkunde” verschijnt in september 2011 op allerlei internetsites; na wat zoekwerk blijkt het een exacte kopie van een artikel uit 2009.
Kranten schrijven dat iemand een revolutionaire ontdekking op modegebied heeft gedaan: een jurk met melk als grondstof. Maar aan het eind van de Eerste Wereldoorlog werd ook al kleding gemaakt van eiwitten uit melk.
Geloof je het niet? Dat zou ik ook niet doen. Je vind tenslotte ook voortdurend de grootste onzin op internet.