Designbank

We rijden naar de milieustraat om wat oude spullen weg te gooien. Achter in de auto een kleine tweezitsbank van het merk Ligne Roset. Zwart met donkerrood. Ruim twintig jaar geleden was het een forse uitgave, maar we vonden em zo mooi.
Toen het kliksysteem waarmee de kussens er aan en af konden, begon te haperen, vonden we dat erg jammer. De bank verhuisde naar een hoekje waar het “lamme” kussen tegen de muur kon leunen en nog later ging hij naar de leegstaande kamer van onze Haagse dochter E.
Nu ze tijdelijk weer bij ons in trekt, hebben we dan toch eindelijk besloten het bankje naar de stort te brengen.
Aan de ingang van de milieustraat wordt gevraagd wat je komt weggooien. “Matrassen?” vraagt één van de mannen in gele jasjes. “Een bankje”, zegt H. Ze kijken door het raampje hoe groot het is en H. stapt uit om het te laten zien. “Het was een mooie,” zegt hij, en voegt er plechtig aan toe: “Een designbank!” Met een dramatisch gebaar wijst hij naar de losse kussens achterin. “Maar nu is ie kapot.”
De mannen lachen een beetje en wijzen ons naar de kant, om een formulier in te vullen en te betalen. Dan kunnen we doorrijden naar boven. Daar is een speciale hoek voor bankstellen. Een beetje treurig gooien we onze tweezitter in onderdelen naar beneden, tussen de lompe, lelijke bankstellen die er al liggen. Als H. het laatste kussen laat zakken, staat één van de gele jasjes naast ons: “daar gaat het designbankje”, zegt ie. “Was het van Versace?”
“Nee, die niet”, zeg ik. “Maar we hebben em onderweg herdacht.”
“Herdacht…” Hij kijkt naar de bankstellenberg en zegt “ja, wat voor leuke dingen je allemaal op die bank gedaan hebt natuurlijk.” Een knipoog naar H. We lachen beleefd, lopen terug naar de auto en rijden het terrein af. De gele jasjes staan weer allebei aan de ingang en zwaaien naar ons.
Wij kijken elkaar aan, schieten in de lach en ik bedenk dat het bankje niet zo geschikt was voor de leuke dingen die die controleur in gedachten had. Maar plezier hebben we er wel van gehad. Vandaag voor het laatst. Grinnikend laten we het steeds verder achter ons. We gaan naar huis, waar E. dankbaar haar spullen heeft neergezet op de plek waar eerst ons designbankje stond.