Boodschappen doen met een gipsarm

 

 

Het voelt raar om buiten te lopen. De rechtermouw van mijn jas is naar binnen getrokken en hangt daar ongebruikt naar beneden. In een mitella ligt mijn rechterarm onder de jas  voor mijn buik. Sinds kort in het gips.

Bij een gebroken arm stelde ik me altijd een duidelijk door midden geknakt bot voor, maar ook een klein scheurtje in het bot is genoeg om je veel pijn en een aantal weken gips te bezorgen. Het eerste is met pijnstillers goed te verhelpen. Het gips is vooral erg wennen.

Na een dag binnen ben ik nu op weg naar het winkelcentrum voor wat kleine boodschappen. Ik voel me een beetje opgelaten in mijn nieuwe status van (tijdelijk) gehandicapte.

De eerste boodschap is heel passend: bij de drogist vraag ik om een doosje ibuprofen. Onhandig vis ik mijn portemonnee uit m’n tas en zoek met mijn linkerhand de goede munten. Het meisje achter de toonbank wacht geduldig op mijn gehork en stort het wisselgeld behulpzaam in het ritsvakje dat ik open hou. Eerste hindernis genomen.

Nu naar Albert Heijn. Zo’n mandje op wielen dat je achter je aan kunt trekken is nu wel erg handig. Ik verzamel er mijn boodschappen in en wandel naar de kassa. Terwijl ik het mandje op de lopende band zet, roept de cassière: “Wat is er nóu gebeurd?”

Ik lach een beetje ongemakkelijk: “Gestruikeld...”
“En nou?” informeert ze verder,
“Nou zit m’n arm in het gips”, vertel ik.
Ze wil nog meer weten: “Hoe is dat nou gebeurd?”
Ik vertel kort dat ik zo stom was om over een snoertje te vallen en beaam dat de meeste ongelukken gewoon binnenshuis gebeuren. Tot mijn opluchting begint ze dan toch mijn boodschappen te scannen, maar nu bemoeit de vrouw achter me zich er ook mee.
“Het is ook nog je rechterarm; ben je links?”
Ik schud mijn hoofd, “Nee, rechts. Maar over een paar weken ben ik wel links.”

Intussen laat de kassa zien hoeveel ik moet betalen en manoevreer ik manmoedig linkshandig met mijn portemonnee. De vrouwen kijken meewarig toe en mijn medeklant roept naar de cassière dat ze me maar een extra mini moet geven. Nee, dat ze me eigenlijk helemaal niet moest laten betalen. Ik lach mee: “Welja, dan moet ik er ook maar van profiteren hè.”

Voordat ik het weet worden mijn spullen voor me in mijn tas gedaan.
“Ach weet je”, zegt de vrouw achter me relativerend, “ik wil er niks aan afdoen hoor, maar er zijn nog veel ergere dingen! Dít is over een week of wat weer over, maar er zijn ook dingen die nooit meer over gaan.”
Ik knik dat ze gelijk heeft, pak mijn tas en bedank ze allebei hartelijk.

Dan loop ik vlug de winkel uit. Wat een vriendelijkheid: zo’n gipsarm brengt het mooie en hulpvaardige in de medemens naar boven. Ik vind het echt heel lief, maar ... ik ben blij dat het maar tijdelijk is.