Pensioen en de vrouwen van Stepford.

Mijn fysiotherapeute gaat met pensioen. Ik ken haar al sinds ik bij haar zwangerschapsgym deed, 24 jaar geleden. Sindsdien komen we elkaar regelmatig tegen bij het boodschappen doen en maken dan een praatje. Als iemand van ons gezin fysiotherapie nodig heeft, gaan we naar haar en nu mijn arm nog steeds niet helemaal bekomen is van acht weken gips, kom ik weer regelmatig in haar praktijk.

De laatste keer vertelde ze dat ze met pensioen gaat.

Ik was verrast, want ik wist niet dat ze al tegen de 65 liep.

Ze zei dat ze het eens allemaal op een rijtje gezet had en tot de conclusie gekomen was dat het kon. Dat het eigenlijk een gunstig moment was om met haar praktijk te stoppen.

Of ze het niet zou missen, vroeg ik. Maar nee, ze had haar werk altijd erg leuk gevonden, maar nu vond ze het toch wel heerlijk om gewoon dingen in en om het huis te kunnen doen, wat vaker met vakantie te gaan en tijd hebben voor de kleinkinderen.

Nadenkend fietste ik naar huis. Dat iemand die haar werk met zo’n kennelijk plezier doet zo blij kan zijn om met pensioen te gaan... Ik kan me niet zo goed voorstellen dat ik liever zou stoppen met werken. Vakantie is heerlijk, maar juist omdat het tijdelijk is, lijkt mij.

Twee dagen later. Samen met H. loop ik over de vrijmarkt te slenteren. We neuzen bij de kraampjes, kopen hier en daar een boek en komen af en toe bekenden tegen. Eén van die bekenden is L. We hadden hem al een tijd niet gesproken en hij vertelt blijmoedig dat ie al bijna twee jaar met pensioen is. “En hoe bevalt dat?” vraag ik hem. Ik weet dat hij leraar op een school met moeilijke leerlingen was met veel hart voor zijn werk. Tot mijn verbazing vertelt hij dat ie het werken niet mist. Nee, hij geniet van zijn vrije tijd en zijn hobbies.

“Ik kon het nooit begrijpen”, zegt hij, “van oudere collega’s die met pensioen gingen... dat ze er ineens naar uitkeken om te stoppen. Maar nu heb ik gemerkt dat het bij mij ook zo werkte. Als de datum eenmaal in zicht komt, hoef je ineens niet meer zo nodig.”

Hij ziet er al net zo tevreden uit als mijn fysiotherapeute.

Natuurlijk geloof ik hem, maar ik moet ineens wel erg denken aan het boek “De vrouwen van Stepford” van Ira Levin. De vrouwen van het stadje Stepford doen met grote hartstocht het huishouden, en niets anders dan dat. Nieuwkomer Joanna houdt helemaal niet van huishoudelijke taken en begrijpt niet dat bijna al die vrouwen zo zijn. Ze praat erover met de twee enige vriendinnen die ze er vindt, maar na een tijdje blijken die de een na de ander ook in een huishoudrobot veranderd te zijn. Tenslotte zien we vanuit een ander perspectief dat ook Joanna zich aanpast.

Het gaat vanzelf. Het doet helemaal geen pijn, en als je eenmaal de knop hebt omgezet, blijk je daar heel tevreden van te worden. Misschien komt dat allemaal ooit nog, maar nu vind ik het vooral een beetje griezelig.