Een man op het dak!
Hij staat op het randje.
Hij wil toch niet springen?
Ik schrik me kapot!
Een man op het dak.
Hij roept naar beneden.
Hij wankelt een beetje;
straks valt ie, mijn god!
Een man op het dak…
hij haalt iets tevoorschijn;
steekt een sigaret op,
neemt een diepe trek.
Dan draait hij zich om
en klimt naar beneden.
De klus is geklaard en
het dak niet meer lek.
Om half 8 's morgens bellen ze al aan, de dakdekkers. Ze
komen het dak aan onze kant van de twee-onder-een-kap vervangen. We hebben de
twijfelachtige eer dat ons dak na veertien jaar de slechtste conditie heeft van
alle soortgelijke daken in de straat. Zo zorgwekkend, dat ons voorspeld werd
dat een flinke najaarsstorm wel eens een hoek los kan trekken en ons letterlijk
dakloos maken.
Vandaag wordt er de hele dag op ladders geklommen en op het dak
heen en weer gelopen en er klinken van bovenaf allerlei soorten geluiden die ik
niet precies thuis kan brengen. Het doordringende boorgeluid dat alle
communicatie hier in huis onmogelijk maakt, duurt gelukkig maar een half
uurtje.
Koffie hoeven de mannen niet en hun lunch gebruiken ze ook
liever gewoon in hun busje. Het toilet wordt wel af en toe bezocht. Keurig
eerst de schoenen op de mat en op mijn waarschuwing dat er een toiletverhoger
op de wc zit (die er best even afgehaald mag worden) wordt vriendelijk wuivend
gezegd dat dat toch niks uitmaakt!
Om vier uur zwaaien ze af. “Morgen maken we de klus af. Maar
het is al waterdicht hoor!”
“Zijn jullie dan weer zo vroeg?” vraag ik en bijna
verontschuldigend zeggen ze van wel.
Vanmiddag, toen ik buiten een conditierondje op krukken
deed, zag ik een van de mannen op het randje van het dak staan. Niks aan de
hand, maar het inspireerde me wel tot het bovenstaande gedicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten