De tuinen van Appeltern

De kassa is laag genoeg om vanuit een rolstoel kaartjes te kopen. "Twee toegangskaartjes en een parkeermunt graag". De mevrouw achter de kassa kijkt me vriendelijk aan en vertelt dat er voor mensen in een rolstoel plus begeleider een lager tarief geldt. We betalen een tientje minder dan normaal en vragen ons verwonderd af waarom dat eigenlijk is.
De tuinen van Appeltern profileren zich als zeer toegankelijk en inderdaad kun je met de rolstoel bijna overal makkelijk komen. We zijn er vaker geweest, maar met zo'n andere kijkhoogte is het toch anders.

Het is lekker weer en in dit seizoen bloeit alles uitbundig. H. duwt me blijmoedig tussen kleurige borders door, over smalle paadjes, langs stille vijvers, over brede terrassen en over grappige bruggetjes. Een enkele keer lopen we vast als er een trappetje in het pad zit, maar altijd is er een omweg mogelijk om toch rijdend verder te kunnen.
Het tuinencomplex is groot, maar door de indeling in allemaal verschillende tuinen en hoekjes met steeds een andere sfeer, lijkt het toch kleinschalig. Als we op een groot terras iets gaan drinken, zien we dat het behoorlijk druk is. H. draagt het dienblad en over de gladde terrastegels kan ik makkelijk zelf met de rolstoel manoeuvreren. Bij een kleine helling ga ik voorzichtig naar beneden. Ik zie een mevrouw op het puntje van haar stoel zitten om in te grijpen als ik op hol sla. Ik lach naar haar "het gaat goed hoor." Bij het tafeltje dat we uitkiezen, zet iemand gauw een stoel voor me opzij. Ik voel me alsof ik een rol  speel die niet helemaal bij me past.
Een tijdje later komen we bij een wat ruiger gedeelte. Het pad loopt omhoog over een heuvel met gras. Erachter staat een gek huisje waar H. een foto van wil maken. "Ik laat je even hier staan, oké?"  Ik neem de gelegenheid waar om even uit de stoel te komen. Op m'n krukken verken ik de picknickbankjes vlakbij. Even op zo'n houten bank zitten en m'n rug strekken. Daarna kan ik de rolstoel weer aan voor een rondje door de nieuwste experimentele tuinen.

"De straat als tuin" is een van de thema's en we kijken geamuseerd naar een tuin waarin twee halve auto's uit een heg steken en een tuin met aan de zijkant een soort asfaltschotsen, alsof een bulldozer de autoweg heeft weggeschoven om plaats te maken voor begroeiing.

Tenslotte nemen we nog even een kijkje bij onze favoriet. Een tuintje met een golvende, houten schutting. In het hout zijn uitsparingen, waarin grillig smeedwerk is aangebracht. De schutting is gemaakt door een neefje van ons en we vinden 'm leuk!
Om drie uur ben ik moe. Een beetje raar, want ik ben degene die rondgereden wordt. Maar invalide zijn schijnt nou eenmaal extra energie te kosten. We halen nog een bekertje vieze cappucino en dan zoeken we de parkeerplaats weer op. Ik zucht voldaan als ik weer in onze auto ben gekropen. Lekker, zo' n dagje weg. "Was het duwen zwaar?" Vraag ik aan H. Hij grijnst. "Zo heb ik het graag. Jij in een stoeltje en ik duwen." Nou, hij kan nog minstens drie weken z'n hart ophalen.