Mijn dochter staat me vierkant uit te lachen. “Weet je waar
het op lijkt mam? Op zo’n spastische jongen die ik wel eens in Den Haag zie
lopen.” Ongenadig haalt ze haar i-phone tevoorschijn om een filmpje van me te
maken.
Ik probeer een nieuwe looptechniek onder de knie te krijgen.
Na zeven weken twee krukken tegelijk vooruit zetten en dan mijn gewicht naar
voren brengen, moet het nu anders. Als voorbereiding op het lopen met nog maar één
kruk moeten ze nu om-de-beurt. Heel natuurlijk eigenlijk, net als bij een
ontspannen wandeling: je zet je rechterbeen vooruit en zwaait tegelijk je
linkerarm naar voren en andersom. Maar mijn lijf is die ontspannen wandeling
helemaal vergeten.
Vanmiddag liet de fysiotherapeut zien hoe het moest. “Simpel”,
zei m’n brein, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Hardnekkig kwam kruk rechts steeds
te hulp als ik leunend op kruk links de griezelige stap op mijn ‘verkeerde’
been wilde zetten.
Nu ik het opnieuw probeer, voel ik mezelf zwalken en ik snap
waarom mijn dochter moet lachen. Het voelt ook idioot. Ik lach met haar mee en
dan lukt het helemáál niet meer. Samen kijken we naar het filmpje.
“Ik zal het maar niet op youtube zetten hè.” Zegt ze
pesterig en dan wist ze het gelukkig.
Na een goeie nacht slapen, pak ik met frisse moed mijn
krukken en hé, ineens heb ik de slag te pakken. Ik loop. Met één kruk per stap
en zonder als een dronkeman heen en weer te zwaaien. “Kijk, nu lukt het!” Mijn
man is precies verbaasd en bewonderend genoeg over deze plotselinge vooruitgang.
Vijf keer loop ik de hele kamer door. Dan laat ik me zuchtend op een stoel
zakken. Au!
Dacht ik vorige week dat het een makkie zou worden? Dit is
zwaarder dan ik had gedacht. Maar ik kom er wel. Stug blijven oefenen, dan
wordt het vanzelf weer normaal om gedachteloos ergens heen te lopen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten