Als je foto’s ziet van het Pantheon in Rome zijn dat
meestal plaatjes van de binnenkant. De ronde koepel met midden bovenin een gat
(de oculus) waar het daglicht naar binnen valt, geeft de kerk een sierlijk,
luchtig karakter. Van buitenaf is het een dichte, ronde steenmassa met aan de
voorkant een vierkante zuilengalerij.
“Is dit wel het Pantheon?” vraag ik me
even af voordat we tussen de hoge zuilen door naar de ingang lopen. Achter de
openstaande, enorme bronzen deuren kunnen we een stukje van de ronde ruimte
zien, maar halverwege de zuilengalerij staan dranghekken. Er is een mis bezig
en dan mogen toeristen niet naar binnen. We sluiten ons aan bij de wachtenden
en na een paar minuten lopen er wat mensen weg zodat we helemaal vooraan staan.
In de verte zien we de ruggen van een rijtje nonnen met blauwe kappen die de
mis bijwonen.
Twee bewakers staan achter de dranghekken en geven
geduldig antwoord op vragen van wachtende toeristen. Hoe laat is de mis
afgelopen? “A mezzodia” (om 12 uur). Nog een kwartiertje. Een dikke man met een
fototoestel mag om duistere redenen om het hek heen. We zien hem door de kerk
lopen en foto’s maken. Vreemd.
Na een tijdje komen de eerste kerkgangers naar buiten. In
de mensenmenigte wordt een smal gangetje voor ze vrijgehouden. De bewakers
beginnen de dranghekken weg te halen, maar gebaren dat we nog even moeten
wachten. Iedereen blijft netjes voor een denkbeeldige lijn staan. Pas als na
een paar minuten een gebaar komt dat duidelijk “Kom maar binnen” betekent,
begint de hele groep langzaam en eerbiedig naar binnen te schuifelen.
De lichtval in het Pantheon is fantastisch. We proberen
uit te vinden waar je precies midden onder de oculus staat. Daarbij ontdekken
we dat er overal in de marmeren vloer afvoergaten zitten. Logisch natuurlijk,
want als het regent, moet het water ergens heen kunnen.
De diameter van het Pantheon is 43,3 meter. We lazen
ergens dat de koepel van de Sint Pieterskerk door ontwerper Michelangelo uit
respect voor het Pantheon nét iets kleiner gebouwd werd. Zoiets vind ik nou
leuk.
De koepel waar we nu onder staan is van beton. Een gebouw van bijna
tweeduizend jaar oud met een betonnen dak. De kwaliteit van dit Oud-Romeinse beton
moet toch wel beter zijn dan die van hedendaags beton. Ik geloof niet dat er
tegenwoordig nog iets gebouwd wordt dat langer dan een paar honderd jaar stand houdt.
De muren zijn dan ook zeven meter dik en de koepel is van
onder naar boven van steeds lichter materiaal gemaakt. Het cement rondom het
gat is van gemalen puimsteen en dat vlak boven de muren van basalt. Ook wordt
de schil van de koepel naar boven toe steeds dunner. Door de opening bovenin,
heeft de koepel genoeg speling om aardbevingen te kunnen doorstaan. Dat blijkt.
In de ruime kerk lijkt de hele groep die net in het
portaal stond op te lossen. We zien stelletjes die zichzelf fotograferen van
onder naar boven onder de oculus. Tussen de toeristen staan nog wat kerkgangers
na te praten. Veel mensen maken (net als ik) stiekem foto’s van de nonnen.
We maken nog even een rondje langs het graf van Rafaël en
dat van VittorioEmanuele II, maar het mooist van het Pantheon vind ik toch de
ruimte zelf, waar je je zo klein voelt als een mier.
Nog even ademen we de stilte in, die zelfs met al die
mensen om ons heen in de koepel hangt. Ik neem nog een laatste foto. Dan
storten we ons weer in de drukke nazomerdag in het centrum van Rome.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten