Na een dag vol oudheid in het Colosseum en het Forum
Romanum gaan we eten in de gezellige wijk Trastevere. Voor Pizzeria Ai Marmi
staat een rij wachtenden. Ik weet niet of ik wel zo’n zin heb om daar achter
aan te sluiten om te wachten tot ik aan tafel mag. Maar H. is
overtuigend. De pizza’s moeten hier erg lekker zijn. Trouwens, de mensen staan
hier toch niet voor niets in de rij om er binnen te kunnen?
Ik laat me overhalen en het duurt niet eens lang voor we
een plaats aangewezen krijgen. De kale, marmeren tafeltjes staan in rijen tegen
elkaar aan geschoven. Dat heeft Ai Marmi de bijnaam Obitorio opgeleverd,
oftewel Lijkenhuisje. We krijgen een plekje vlakbij de open deur, naast een
Frans stel. Tegelijk met hen bestellen we. Een voorgerecht van gefrituurde
courgettebloemen en een pizza. Onder het wachten kijken we gefascineerd naar de
koks, die in een hoek van het restaurant razend hard aan het werk zijn.
Eén man
verdeelt een grote homp deeg in bolletjes, die hij met een paar snelle
bewegingen tot een platte ronde pizzabodem rolt. De bodems worden op een
marmeren werkblad gelegd, waar ze door twee anderen rijkelijk worden belegd.
Een vierde man schuift de platte pizza’s in een open houtoven, waarin een vuur
brandt dat af en toe gevoed moet worden met een nieuw stuk hout.
Het is druk. Wel een kleine honderd gasten zitten binnen en buiten aan de
tafeltjes en zodra een plek vrij komt, wordt die weer ingenomen. Voor de deur
staat alweer een flinke rij, maar er lopen ook mensen gewoon langs de
wachtenden naar binnen. We vragen ons af wat het systeem is, als een man uit de
wachtrij ineens boos naar binnen komt om zijn beklag te doen over de
voordringers. Hij wenkt zijn gezelschap naar binnen en er worden snel plaatsen
georganiseerd. Tussen ons en de Fransen past nog een stel. Het zijn Italianen
uit Rome. Ze vertellen ons hoe goed deze pizzeria is en hoe druk. Elke dag
rijen voor de deur. Intussen hebben we ons voorgerecht op en komen de pizza’s.
Het smaakt inderdaad prima. Terwijl we eten, blijven we ons verbazen over de
snelheid waarmee er voortdurend nieuwe pizza’s gemaakt worden.
Als we uitgegeten zijn, staat er uit het niets een ober
naast ons om af te rekenen. Hij brengt een leeg blocnote mee en we mogen zelf
vertellen wat we hebben gegeten. Duur is het niet en we geven een ruime fooi.
Dan schudden we handen met onze internationale tafelgenoten en zodra we onze
hielen gelicht hebben, staan er weer nieuwe gasten klaar om onze plaatsen in te
nemen.
“Dat was leuk hè!” zegt H. een beetje
triomfantelijk als we weer buiten lopen. Ik geef hem gelijk. Deze pizzeria was
een belevenis. En het eten was nog lekker ook. Ai Marmi aan de Viale di
Trastevere. Een aanrader als je in Rome bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten