Le nozze di Figaro

Er staan rijen voor alle betaalautomaten van de parkeergarage. We sluiten achter aan en terwijl we wachten tot we aan de beurt zijn om te betalen, hoor ik achter ons een vrouw tamelijk hard en een beetje bozig zeggen: ‘Sorry, maar ik vond er niks áán!’ Een man antwoordt onverstaanbaar en zij reageert: ‘ja, jíj hebt de kaartjes gekocht! En het zou om half elf afgelopen zijn. Nou… het is nu elf uur geweest!’ Hij zegt verdedigend dat de mensen nou een keer erg lang bleven klappen en ja, dan moeten de hoofdrolspelers nog wel een keer komen buigen. Nu weet ik zeker dat ze, net als wij, naar de opera ‘Le nozze di Figaro’ geweest zijn.



Le nozze di Figaro, foto: Jurjen Stek

Culturele evenementen bezoeken is er bij mij niet met de paplepel ingegoten. Mijn ouders gingen niet naar theater, film of muziekvoorstellingen. Wel waren er veel boeken in huis en mocht ik op pianoles. Jammer genoeg had ik daarbij een leraar die mijn muzikale enthousiasme eerder doodsloeg dan aanwakkerde. Ooit zong ik in een kinderkoor mee met de Mattheus Passion en ik herinner me daar vooral van dat het erg lang duurde, dat het koud was in de kerk en dat we van achter een dikke pilaar voornamelijk uitzicht hadden op de dikke kont van de dame die de alt solo zong. Ondanks deze ervaringen kwam er in de loop van de jaren steeds meer muziek in mijn leven.

En nu ben ik dan voor de allereerste keer naar een opera geweest: Le nozze di Figaro, van Mozart.

Ik had altijd het idee dat operamuziek iets was voor gevorderden. Voor mensen die, wanneer ze een muziekstuk horen, weten dat dit Abendlied 8 van Felix Mendelssohn is, of Suite voor orkest opus 80 van Fauré. Toen H. kaartjes had gekocht voor Figaro, wist ik dan ook niet goed of ik het wel leuk zou vinden.

Als nieuwkomers op operagebied waren we verrast over het fenomeen boventiteling: boven het toneel was de vertaling van de Italiaanse gezongen teksten te zien. Weliswaar hadden we van te voren gelezen waar het verhaal over ging, maar zonder deze vertaling zou het toch allemaal lastig te volgen zijn geweest.

Le nozze di Figaro is een regelrechte soap*. Opera mag dan gelden als een elitaire kunstvorm, ik dacht tijdens deze voorstelling aan het woord ‘volks’, aan Gordon en Gerard Joling, aan ouderwetse kluchten, waarin minnaars snel de deur links op het toneel uit gingen als echtgenoten door de deur rechts binnenkwamen.

De operazangers stonden letterlijk en figuurlijk vlakbij het publiek. Ze zongen niet alleen, maar schmierden, speelden met het publiek en hadden er duidelijk lol in. Waar ik bang was geweest dat we na een uurtje in slaap zouden vallen, waren de drie uren die het spektakel duurde zó om en stonden we met het hele publiek een kwartier te klappen. Jammer voor de dame die er geen bal aan vond en er later in de parkeergarage bij haar partner over klaagde.

Wat mij betreft is een avondje opera lang niet zo hoogdravend als ik dacht. Het was vooral hilarisch met als extra een heleboel mooie muziek. Dat gaan we vast vaker doen.

 

*Figaro, de knecht van graaf Almaviva, en Susanna, het kamermeisje van de gravin, hebben de toestemming van de graaf nodig om te kunnen trouwen. Maar de graaf wil eerst Susanna verleiden, waarmee hij een aristocratisch recht uitoefent, het aloude droit de seigneur, dat hij eigenlijk zelf had afgeschaft. Om het plan van de graaf te dwarsbomen, spannen de twee bedienden samen met de gravin, die door haar man verwaarloosd wordt. De jonge page Cherubino zorgt voor de nodige complicaties en stuurt door zijn hartstocht voor de gravin - eigenlijk voor alle vrouwen - de hele boel grondig in de war; ondergeschikte intriges, vermommingen en geheime brieven doen de rest. Aan alle moeilijkheden komt een einde wanneer de graaf erachter komt dat hij niet stiekem aan het flirten is met Susanna, maar met zijn eigen vrouw; hij is ontmaskerd en vraagt haar om vergiffenis. Vervolgens zegent hij het huwelijk van Figaro en Susanna. (bron:www.musico.nl)