Er liggen plassen op het smalle fietspaadje door het Notenhofpark, maar zaterdagmorgen regent het niet. Ik zie een kleine groep mensen staan rondom een platte kar. Hm, het zijn er niet zo veel, hooguit een stuk of tien. Als dat maar gaat lukken vandaag.
Het is de bedoeling dat we in de gefreesde vakken langs het pad een dikke 6000 bollen gaan planten. Dat wordt hard werken. Aan de rand van vak 2 staat J., die uitlegt wat stinzenbollen zijn (het zijn bepaalde, vroegbloeiende voorjaarsbloemen die gemakkelijk verwilderen) en hoe we ze gaan planten. Veertien soorten bloemen, twintig bollen per vierkante meter. Voor elk van de zeven vakken is er een grote doos met stinzenbollen.
Tijdens de uitleg is het groepje van tien uitgedijd en er komen in de verte nog meer mensen aan. Samen met N. begin ik aan een eerste vierkante meter. Twintig bollen in een emmertje, een paar bamboestokken in de hoeken en dan op de knieën om kuiltjes te maken. Het is even wennen, maar het gaat steeds vlugger.
In een vak verderop zien we een andere techniek: daar strooien ze eerst nonchalant de bollen uit over de hele oppervlakte en gaan ze daarna ingraven. Intussen zijn we met minstens 25 vrijwilligers, misschien wel 30. Een vader uit de buurt is met twee kinderen gekomen. Eén van de jongens komt iedereen steeds bakjes met 20 bollen brengen.
Vak 2 is al gauw helemaal vol geplant. In vak 3, 4 en 5 wordt al druk gewerkt, dus N. en ik nemen het doosje bollen voor vak 6 mee. We besluiten deze keer eerst in het hele vak de vierkante meters aan te geven door in rechte lijnen voetje voor voetje door de aarde te lopen. Het lijkt op een dronkemanstest en een paar fietsers die voorbij komen informeren lachend of we nog nuchter genoeg zijn.
Als we de doos open willen maken, wordt verderop geroepen dat het koffietijd is. Om de platte kar heen staat de hele groep bij elkaar. Iedereen in modderige jassen, regenbroeken, laarzen met klonten aarde eraan. We drinken koffie met punten boterkoek. En we constateren dat het werk supersnel gaat met zoveel mensen.
Na de koffie zijn we nog een uurtje bezig en dan zitten alle bollen in de grond. “Ik ben zo benieuwd hoe het er in het voorjaar uit gaat zien,” zeggen we tegen elkaar. Als het goed is wordt het een zee van kleurige bloemen.
Er is soep voor de liefhebbers. We praten nog een tijdje na en dan loopt of fietst de een na de ander weer naar huis. Als dank voor het werk krijgt iedereen een zakje van dezelfde stinzenbollen mee. Kunnen we in onze eigen tuin een voorproefje krijgen. Maar het leukst is natuurlijk om over een maand of vier door het Notenhofpark te fietsen en te kijken naar het resultaat van ons werk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten