Ramadan

De taalcoach-sessies op woensdagmorgen liggen al een paar weken stil. F. liet begin juni weten dat ze tijdens de ramadan geen taallessen wilde oefenen. Ze heeft dan niet genoeg energie om zich te concentreren. Ik stelde voor om dan op die ochtenden gewoon een uurtje Nederlands te komen praten en dat vond ze wel een goed idee.

Maar de eerste ramadan-woensdag belde ze vanuit het ziekenhuis dat ze daar een paar dagen moest blijven omdat haar zoontje een zware astma-aanval had. De week erna wilde ze ook liever overslaan en afgelopen dinsdagavond stuurde ze een berichtje: “Sorry, ik wil dat we na de ramadan taal les doen, want ik ben nu erg bezig en ik ben ook moe”

Ramadan in de zomer is zwaar. Van zonsopgang tot zonsondergang niet eten en drinken is in juni een heel ander verhaal dan in december. De dagen duren lang en je hebt niet alleen honger en dorst, maar lijdt ook aan slaapgebrek, want na zonsondergang wordt er uitgebreid gegeten en je kunt maar beter ’s morgens voor zonsopgang met een ontbijtje beginnen en genoeg drinken om de nieuwe dag van vasten aan te kunnen.

Op de wekelijkse taalochtend is F. vaak moe. Als alleenstaande moeder heeft ze haar handen vol aan een tweejarige tweeling. De kinderen zijn schattig, maar ze vragen veel aandacht, worden regelmatig ’s nachts wakker en ook zijn ze allebei vaak ziek. Maar F. is vastbesloten om de Nederlandse taal goed genoeg onder de knie te krijgen om een beroepsopleiding te doen. En daar werkt ze hard voor, ook al is ze moe.

Deze maand lukt het dus even niet. Ik kan het me goed voorstellen, maar het is wel jammer. Want een hele maand op halve kracht leven en leren zal vast voor een terugslag zorgen. Niet eerder heb ik me gerealiseerd hoeveel impact de ramadan op iemands leven kan hebben. Op 6 juli is het vasten afgelopen en wordt het Suikerfeest gevierd. En daarna gaan we weer voluit aan de slag. Ik hoop dat het F. gaat lukken om de opleiding van haar keuze te doen.