Wandelen in Limburg

We zijn een weekend in Slenaken, in de Zuidelijkste punt van Limburg. Vrijdagmiddag zijn we vertrokken, we hebben een kaart gekocht en daarop een route uitgestippeld langs wandelknooppunten en zaterdag staan we op tijd op om te gaan lopen. Het is bewolkt, maar op een paar drupjes na blijft het droog. Eigenlijk is het wel fijn dat het niet heel warm en zonnig is, want we moeten af en toe flink klimmen en dalen, dus warm krijgen we het toch wel. Van halftien tot halftwee lopen we stevig door en dan zijn we rond. Het plan was om op ons gemak koffie te drinken in het hotel waar we verblijven en ’s middags voor een (kortere) tweede ronde op pad te gaan.

Maar tijdens de koffie begint het te regenen en niet zo’n beetje. Niet aanlokkelijk om in zo’n bui weer op weg te gaan. We besluiten even af te wachten en gaan op onze kamer een beetje lezen. Op buienradar zien we dat aan het eind van de middag de bui wel zo’n beetje weggetrokken zal zijn. Dat klopt en als het begint op te klaren, dragen we onze modderige wandelschoenen weer naar beneden om ze bij de buitendeur van het hotel weer aan te trekken.

We besluiten de gele-paaltjesroute van een uur te doen en daarna te gaan eten. Het begin van de beschrijving is een beetje rommelig en we zien niet veel gele paaltjes, maar we lopen optimistisch het dorp uit. Daar staat inderdaad de kapel uit de routebeschrijving, waarna er een smal paadje naar rechts moet zijn. Er staan flinke plassen op het paadje, wat natuurlijk niet zo gek is na die regen. Na een paar kilometer voert de route over een ‘stegeltjespad’. Stegeltjes zijn metalen draaihekjes, waarna je vaak een weiland moet oversteken naar een volgend hekje. Het weiland waar we door moeten is zompig en bij de stegeltjes is het zoeken hoe je je voeten neer kunt zetten zonder dat je tot aan je enkels in de modder wegzakt. Na een stukje straat volgt weer een hekje en daarna moeten we langs een kudde koeien, die op een kluitje het pad versperren. Ze kijken ons vriendelijk en nieuwsgierig aan, maar gaan niet erg opzij. H. struint er tussendoor, maar ik aarzel. Ik ben niet bang voor de koeien, maar wél dat ik onderuitga op het veld dat door de koeienhoeven veranderd is in een hobbelig blubberparcours. Verderop staat H. me een beetje uit te lachen en ik begin dapper op de voorste beesten af te lopen, terwijl is ze vertel dat ze maar liever een eind opzij moeten gaan. Ze doen het en ik balanceer heelhuids naar het volgende stegeltje.

Op een smal pad dat we daarna volgen, staan zúlke grote plassen dat we over het prikkeldraad klimmen en op het veld naast het pad verdergaan, waar het net iets droger is. Na ruim een uur weten we zeker dat we niet goed meer lopen. We bestuderen de kaart om erachter te komen waar we heen moeten en na een tijdje dwalen vinden we en pad met gele én rode paaltjes dat klopt met wat we op de kaart zien. Ik geloof pas écht dat we nu op de goede weg zijn als ik een richtingaanwijzer naar Slenaken zie. We hebben twee uur gedaan over de paaltjesroute van een uur. Modderig en hongerig komen we terug in ons hotel, waar we ons vlug even opfrissen en onszelf dan trakteren op een luxe driegangenmaaltijd. Mét wijnarrangement.