We beginnen bij het begin en ik lees de samenvatting van het leven van Siddharta Gautama, geboren als zoon van koning en opgevoed in een weelderige, beschermde omgeving. Als volwassene gaat hij zich afvragen hoe het leven buiten zijn drie paleizen er uitziet en ontdekt dat er ouderdom, ziekte en dood bestaat. Siddharta besluit monnik te worden en gaat nog verder door zichzelf jarenlang te pijnigen en uit te hongeren. Het brengt hem allemaal geen verlichting en dan gaat hij mediteren. Dit doet hij net zo lang tot hij de verlichting bereikt en Boeddha wordt.
Het verhaal is in de tentoonstelling in vele vormen terug te vinden en ook lees ik wat de kenmerken zijn van de boeddha en wat de symbolische handgebaren betekenen. Dan volgen er zalen over de verschillende vormen die het boeddhisme en de Boeddhabeelden in verschillende landen en werelddelen kregen.
Hoe meer zalen ik doorloop, hoe sterker een gevoel van ongeduld wordt.
Waarom is het verhaal van de Boeddha nu zo inspirerend? Ik vind op die vraag geen antwoord in alle uiterlijkheden in deze tentoonstelling.
Een film over Nederland en Boeddhisme trekt mijn aandacht, maar blijkt vooral te gaan over Ikebana en mindfulness. Is dat onze vertaling van het Boeddhisme?
Misschien ben ik met verkeerde verwachtingen naar deze tentoonstelling gegaan, maar ik ben na zes zalen uitgekeken en slenter zonder echte aandacht door naar het eind. Teleurgesteld. Ik neem me voor om zelf maar eens op zoek te gaan naar wat het verhaal van Boeddha zo bijzonder maakt dat er een wereldgodsdienst op geïnspireerd is. Hier heb ik het antwoord niet gevonden.
Interessant, Hilly, dit stukje over godsdienst, inspiratie en geloof. Jij wilde weten waarom het verhaal van de boeddha zo inspirerend is. En aan het einde constateer je dat de tentoonstelling je dat niet heeft duidelijk weten te maken. Maar werd er dan niet verteld dat Gautama op zoek gaat naar de oorzaak van het lijden en het verlangen van het lijden verlost te worden? Want waarom besluit hij om het klooster in te gaan, en waarom pijnigt hij zichzelf zo? In het westen is de (op het christendom geënte) vraag eerder naar de zin van het lijden, dan naar de oorzaak. En velen willen verlost worden van het lijden, dat door talloze zaken wordt bewerkstelligd. Die verlossing wordt in het boeddhisme verlichting genoemd en kan bereikt woorden door meditatie, dat is: door het uitputtend door-exerceren van de vragen omtrent het zijn, bewustzijn, lijden. De verlossing bij christenen is te bereiken door het geloof in de naamgever van de godsdienst die, naar geschreven staat en beleden wordt, het lijden op zich heeft genomen opdat de mensheid daarvan bevrijd zou zijn. De gemiddelde mens heeft soms verklarende, bemoedigende, vitaliserende gedachtestromen nodig die te vinden zijn in oude (en nieuwere) geschriften van de grote godsdiensten. Niet iedereen kan het totale en universele mysterie van leven en dood vanuit de eigen geest bevatten, de meesten staan op de schouders van reuzen.
BeantwoordenVerwijderen