Waar is dit knopje voor? NEE, daar moet je niet a--

Er staat een schaal met lekkere koeken klaar in de bedrijfskantine maar de kinderen die ze mogen opeten, zijn nog nergens te bekennen. Een beetje bezorgd loop ik de trap af naar de hoofdingang. Juist als ik weer naar boven wil gaan, zie ik een kleurig groepje de hoek om komen. Niet rennend dollend, maar rustig tikkend met hun taststokken. Vier van de acht kinderen zien helemaal niets en de andere vier zijn slechtziend. Voor de schuifdeuren wacht de meester tot de groep compleet is.

Ze komen een bezoek brengen aan de studio, waar we vandaag Klinkklaar opnemen, ons audiotijdschrift voor kinderen. En ze komen niet alleen kijken en luisteren hoe wij dat doen, maar de klas krijgt een actieve rol. Ik heb een hoorspel voor ze geschreven dat ze van tevoren in de klas al gelezen hebben. De kinderen spelen zichzelf tijdens een bezoek aan de studio. Eerst stelt iedereen zich voor en daarna vragen ze om muziekjes en geluiden: “Kan de technicus een hond laten horen? Een hele enge?” “Nee, juist een lieve!” “Ik wil een puppie, ik wil een puppie”.

Ze hebben goed geoefend. Vooral de stukjes waar iedereen door elkaar moet roepen, gaan prima. Om de paar zinnen zetten we de opname even stil om door te nemen wie straks wat gaat zeggen. Sommigen praten zó zachtjes en verlegen dat het – iets dichter bij de microfoon – nog een keer over mag. Anderen voelen zich blijkbaar steeds meer op hun gemak. Aan het eind van het hoorspel mag iedereen nog één ding vertellen of vragen. En de uitsmijter is, dat één van de kinderen roept: “Waar is dit knopje voor?” Eén van de vaste voorlezers zegt verschrikt “NEE, daar moet je niet aan draaien!” En dan valt het geluid plotseling weg. Het gaat helemaal goed.


Eigenlijk willen ze daarna nog veel meer weten, maar we moeten vanmorgen de rest van het tijdschrift ook nog opnemen, dus wordt iedereen zachtjes en vriendelijk de studio uitgeduwd. Ze mogen met een collega nog een rondje door het bedrijf. Naar de braillemachines,  naar de plek waar elke dag honderden cd’s gebrand worden, naar de postkamer waar de cd’s in de hoesjes gaan.
Later op de dag hoor ik hoe enthousiast ze waren en dat de meester best volgend jaar met een andere klas wéér wil komen. Intussen hebben wij de opname van Klinkklaar afgemaakt en staat die in de computer te wachten tot er voor alle abonnees een cd van gedraaid wordt. En nog een stapeltje extra voor de sterren van ons hoorspel. Als aandenken.