Langs het pad is een stuk gras afgezet met linten. Er staat een materiaalauto en een kraam met hardloopschoenen en er lopen talloze mensen rond in kleurige hardloopkleding. Ze lopen zich in een rustig tempo warm, sommigen zwaaiend of rondjes maaiend met hun armen. Ik moet er een beetje om lachen, want ze doen me denken aan een oude sketch van Monty Python: SillyOlympics. Ook op het pad waar wij lopen, worden we ingehaald door renners die zich warmlopen. Maar ze blijven in de buurt van de startplek, en na een paar honderd meter is er niemand meer te zien. O ja, nog één dwalende man in een felgekleurd, strak pak zoekt naar een plek om even ongezien te plassen. Als hij met z’n rug naar ons toe achter de bosjes staat, is hij nog tamelijk duidelijk aanwezig.
We horen nog een tijd een enthousiaste stem door het bos schallen met mededelingen voor de deelnemers. Na een tijdje hebben we de geluiden achter ons gelaten en lopen we door een stil bos. Hier en daar zien we knalroze pijlen op de grond staan en het is duidelijk dat we straks met hardlopers geconfronteerd zullen worden. Terwijl we een steile heuvel op klimmen, klinken er in de verte lange tonen : een doedelzak. We komen een oude man met twee hondjes tegen die vriendelijk naar ons knikt. “Lekker rustig in het bos hè,” zeg ik tegen hem en hij knikt nog eens: “met van die heerlijke natuurgeluiden.” Boven op de heuvel passeren we de doedelzakspeler. We blijven hem nog een hele tijd horen.
Bij een bocht in het bospad staan mensen in fluorescerende hesjes te wachten op de hardlopers. Even later passeert de eerste ons. De N70 is een stevige route om te wandelen, maar rennend lijkt het me echt loodzwaar. De eerste loper wordt al gauw gevolgd door een tweede en een derde en dan volgen er steeds grotere groepen. Waar het pad smal is, blijven we soms even stilstaan om plukjes renners voorbij te laten gaan en hier en daar voegen we ons er voor tien of twintig meter rennend tussen omdat we toch vooruit willen.
Dan slaan de renners ergens af waar wij rechtdoor gaan en kunnen we weer een stuk gewoon lopen. Maar we blijven ze tegenkomen. Eerst in onze richting en later een stuk tegen onze richting in, wat het nog iets lastiger maakt om ze niet in de weg te lopen. Het is een groot verschil met de wandeling van hetzelfde pad vorig weekend. Een rustige natuurwandeling is het vandaag niet, maar het is wel gezellig zo. Met andere wandelaars die net als wij af en toe tussen de hardlopers terechtkomen, wisselen we begrijpende blikken uit. Als we een stukje de rulle akker naast een erg smal pad nemen, bedanken tegemoetkomende renners ons vriendelijk. Er hangt een goede sfeer in het bos.
De laatste kilometers hebben we het pad weer voor onszelf. Terug bij de parkeerplaats zien we dat de renners echt wel sneller waren dan wij. De meeste auto’s zijn weer verdwenen. Een straat verder staat die van ons en ik laat me een beetje stijfjes van drie uur klimmen en dalen op de passagiersstoel zakken. Het was dan wel geen hardloopprestatie die we hebben geleverd, maar ik ben toch heel tevreden over onze eigen sportiviteit. En nu gauw naar huis voor koffie met een truffel. We hebben het verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten