Als je in Dresden rondloopt, kun je niet om de oorlog heen. Het is tegenstrijdig dat in een stad die zo kapotgebombardeerd is zo veel oude gebouwen staan. Ze zijn opnieuw opgebouwd uit de brokstukken. De frisse, lichte kleuren verraden waar nieuw materiaal gebruikt is.
We bekijken van alle kanten de beroemde Frauenkirche. Lang was het een geblakerde ruïne die als een herinnering aan het bombardement in 1945 midden in de stad was blijven staan. Maar in de negentiger jaren werd de kerk hersteld, waarbij zo veel mogelijk van het oude materiaal gebruikt werd. Die oude steenbrokken zijn zwart. Niet doordat de stad ooit in brand stond, zoals we eerst dachten, maar omdat het zandsteen oxideert in de buitenlucht. Daardoor zie je in de binnenstad makkelijk wat écht oud is en wat opnieuw gebouwd. Het geeft een bijzonder effect.
Het Militär Historisches Museum in Dresden moet heel bijzonder zijn. “Zelfs als je geen liefhebber bent van oorlogsmusea”, las ik ergens. “De manier waarop de verschillende tentoonstellingen je aan het denken zetten over oorlog en vrede is verrassend.” Dus we gaan erheen, al ben ik geen liefhebber van oorlogsmusea.
Het gebouw is indrukwekkend. Dwars door het oorspronkelijke, 19e eeuwse gebouw waarin het museum gevestigd is, steekt een enorme scherf van staal en glas. Het symboliseert het bombardement in de Tweede Wereldoorlog. Binnen lopen we langs de Duitse Militaire geschiedenis vanaf de Middeleeuwen tot het heden. Wapens, overzichten van troepenbewegingen, harnassen, afbeeldingen van heldenmomenten. Ik kan er niet enthousiast van worden.
Terwijl H., die wél erg van dit soort musea houdt, zijn tijd neemt, ga ik een tijdje zitten kijken naar het bewegende kunstwerk ‘love – hate’. Hoe langer je kijkt naar de projectie die alleen maar uit die woorden love en hate bestaat, hoe meer je ziet. Pas na minuten zie ik dat er mensfiguren gevormd worden die opstaan, lopen en weer verdwijnen.
De verrassende invalshoeken uit de boekjes vallen me over het algemeen een beetje tegen, maar voor liefhebbers is het een mooi museum. H. voelt zich een beetje schuldig dat ik op hem heb zitten wachten, hoewel ik het geen probleem vond. “Morgen mag jij kiezen”, zegt hij.
Dat doe ik. De volgende dag gaan we naar het Deutsches Hygiëne-Museum Dresden omdat daar een tentoonstelling is over Het Gezicht. Maar voordat we bij die tentoonstelling aankomen, zwerven we al een halve dag door het museum langs “het avontuur Mens” in al z’n facetten. Van de eerste schetsen van het spierenstelsel door Leonardo da Vinci tot de grenzen van de plastische chirurgie. En tenslotte ook nog Het Gezicht.
Als je ooit naar Dresden gaat, en je hebt na het bekijken van de stad zelf nog een dag over, denk dan aan het Hygiëne-Museum. Het klinkt als iets over schoonmaken, maar het blijkt een geweldig leuk, interactief museum te zijn over mensen. Je kunt er een hele dag rondlopen zonder je te vervelen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten