Achter mij, in de keuken, is mijn zoon volgens afspraak bezig met de laatste loodjes van de afwas. Ik hoor hem kasten open en dicht doen.
“Er dreigt gevaar,” zegt een lage stem met een Vlaamse tongval.
Zachte, spannende muziek zweeft mijn linkeroor in. Er gromt een dier
J. legt rammelend de messen in de bestekla en schuift de la dicht. Voetstappen komen uit de keuken en verdwijnen naar boven.
Er kwetteren vogels en daar is de Vlaamse stem weer:
“De roedel is uiteengeslagen. En nu zullen de leeuwen de jongen proberen weg te kapen.”
Ik weersta de aanvechting om mijn nek te rekken om het beeld van de televisie te kunnen zien, die links van mij staat, gericht naar de bank waar H. languit op ligt te kijken.
Toem toededoem – toem toededoem … de spanning loopt op
“Er is maar één volwassen dier bij de jongen. Dat zal niet volstaan om ze te redden.”
Toem toededoem….
Stilte, dan opgewekt:
“maar dít misschien wel!”
Er klinkt muziek, er fluiten vogels, uit de ondefinieerbare geluiden die volgen, kan ik niet opmaken wat de jongen dan wel zal moeten redden. Ik weet trouwens helemaal niet wat voor jongen het zíjn die door de leeuwen belaagd worden.
Ineens gromt er iets dreigend, maar dat geluid houdt abrupt op als H. naar een andere zender zapt.
Een lawaaierig live-concert van iets met veel koper blaast de natuurdocumentaire de kamer uit.
Ik geef het op en pak een boek om lekker te gaan lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten