Om half acht ’s avonds heb ik een afspraak hier in het centrum.
Zonder er bij na te denken pak ik m’n fiets, maar als ik die de schuurdeur uit
rij weet ik het weer: m’n licht doet het niet. Ik had het eerder deze week al
gezien en bedacht dat ik daar in het weekend naar moest kijken. Niet aan deze
afspraak gedacht. Ik loop vlug terug naar binnen om een zaklampje te zoeken en die
hou ik voor me uit, zodat ik in m’n donkere kleren niet onzichtbaar ben. Als ik
terug ben, plak ik een briefje op de koelkast: FIETSLAMPJE!
Zaterdagmorgen ga ik naar de fietsenwinkel om een nieuw
lampje te halen. Het oude lampje heb ik mee als voorbeeld, maar de fietsenman
vertelt me dat het niet kapot is. “Heb je een naafdynamo?” vraagt hij, “dan
moet je even het stekkertje loshalen. Er zit waarschijnlijk wat roest op
waardoor ie geen contact maakt. Dat moet je er even afschuren of krabben met
een schroevendraaiertje of zo.” Ik bedank hem en neem m’n lampje weer mee naar
huis.
Daar tik ik op internet ‘naafdynamo’ in en bekijk waar ik dat
stekkertje moet zoeken. Ik zet m’n fiets ondersteboven om er beter bij te
kunnen en hoewel ik geen roest zie, ga ik met een klein stukje schuurpapier aan
de slag. Lampje weer in de koplamp, aan het wiel draaien …. Niks. Ik bestudeer
de lamp en de draadjes die er heen lopen, maar ook als ik nóg een keer het
denkbeeldige roest in het stekkertje heb weggepoetst en het lampje zorgvuldig
op z’n plek heb geduwd, gaat er geen lichtje branden. (En ja, het aan/uit
knopje heb ik ook gecontroleerd).
Ik weet het niet meer en vraag H. of hij iets ziet wat ik
niet gezien heb. Hij doet nog eens dezelfde dingen die ik had gedaan en dat
helpt allemaal niks. Er zit niets anders op dan terug te gaan naar de
fietsenwinkel. Er staat een hele verzameling te repareren fietsen achter de
werkplaats, maar de fietsenmaker is zo vriendelijk om meteen te kijken wat er mis
is. Stekkertje controleren, lampje controleren … en dan haalt ie een lange
ijzeren pin met een haakje tevoorschijn waarmee hij iets doet in het binnenste
van de koplamp. “Wil je het wiel even optillen?” vraagt hij en laat het draaien.
En kijk, er is licht.
Hij hoeft er niets voor te hebben, zegt ie, maar ik geef hem
toch vijf euro, want hij heeft zijn kostbare tijd aan mijn fiets besteed. Blij rij
ik weer naar huis; mijn fiets is weer veilig en winterklaar. En al is het me
niet gelukt om de lamp zelf te fixen, ik heb vanmiddag een heleboel geleerd:
-hoe ik m’n koplamp los moet maken, en dat een naafdynamo een shimanostekkertje
heeft en dat daar contactpuntjes in zitten die kunnen roesten. Als ik weer een
niet-werkende koplamp tegen kom, is het heel goed mogelijk dat ik die zó weer aan
de praat heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten