We stappen op de fiets op deze zonnige herfstdag. Ik dacht
toch echt dat we volgens het weerbericht vanaf vandaag regen zouden krijgen. Des
te meer genieten we van dit fietstochtje. Eigenlijk valt er niet veel te
schrijven over zo’n rondje van veertien kilometer. Het is bijna windstil en we
rijden gewoon vanaf thuis over de fietspaadjes langs het water.
Het is altijd leuk om te kijken naar de tuinen die, net als
de onze, aan dat water grenzen. De één zet de boel af met een strakke
beschoeiing, de ander laat de natuur z’n tuin in komen. Je ziet verzakte steigertjes, bootjes die zo vol water staan dat ze bijna zinken, treurwilgen
die zich over het water buigen, saaie grasveldjes. Zoveel manieren om een tuin
aan het water te hebben.
We verlaten de woonwijken en rijden de dijk op. Gezicht in
de zon, klein beetje tegenwind, en heel veel mensen die net als wij lekker even
buiten fietsen of lopen. Een Vlaamse gaai scheert voor ons langs en verdwijnt in
een groepje bomen. Een eind verderop gaan we de dijk weer af. Even lekker met
een vaartje naar beneden. Langs deze weg stond altijd een rij hoge bomen, maar
vandaag zien we ineens alleen nog maar stronken staan. Aan de stronken zie je
goed hoe dik de bomen waren en we vragen ons hardop af waarom ze zijn
weggehaald. Jammer.
Buitenlucht en beweging. Eigenlijk zou je een paar keer per
week een eind moeten gaan fietsen of lopen. “Oké, dat gaan we doen,” beloven we
onszelf en elkaar. Dit was weer een goed begin. En nu hebben we koffie
verdiend. Lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten