Bij de ingang heb ik een lange, doorzichtige zak meegekregen, gevuld met … plastic handschoentjes. Afhankelijk van de film die we bezoeken, worden we geacht het bijpassende paar aan te trekken. Al dat plastic, denk ik geïrriteerd, maar we zijn hier nu en we gaan een film bezoeken.
We moeten op de hoogste verdieping zijn. Een stuk of wat trappen op, een paar lange gangen door. Daar is de zaal waar we moeten zijn; we staan stil om onze handschoentjes uit de zak te pakken, maar ik laat hem per ongeluk los, net boven een gat in de rastervloer. We zien de kleurige zak vier verdiepingen lager op de grond vallen. Wat nu?
Ik word wakker en zie op het wekkertje dat het zeven uur is. Te vroeg voor deze zondagmorgen. Ik draai me op en stap meteen weer in mijn droom. We staan in de rij voor de bioscoopzaal en er hangt een bordje waarop staat dat iedereen eerst een epilepsietest moet ondergaan. Ergens staat een onverschillige jongen koffie uit te delen. Ik heb zin in koffie, maar het bekertje is leeg.
Een paar meter verderop staat dezelfde jongen (of is het zijn tweelingbroer?) de epilepsietest te doen. Het houdt in dat hij bij iedereen met een handvol stokjes voor het gezicht langs heen en weer zwaait. Bij mij zwaait hij zo dicht voor m’n gezicht langs, dat ik bang ben dat hij met de stokjes in mijn ogen prikt. Ik deins terug en de jongen zegt:
“Het is tien uur.”
Het is de stem van H. Zondagmorgen tien uur is tijd om op te staan, want we willen van alles doen vandaag. Maar eerst vertel ik hem verwonderd over mijn bizarre droom. Waar komt zoiets toch vandaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten