In de appgroep, waar ik geen lid van ben, maar H. wel, werd de informatie voor deze werkzaterdag gedeeld. Het bericht begon met: ‘Heren, dame, zaterdag gaan we weer aan de slag;’ H. las het voor toen ik me gisteren hardop afvroeg of ik weer mee zou gaan. Die ene dame ben ik dus, want de zaterdagvrijwilligers zijn verder alleen maar mannen.
Raar eigenlijk, op mijn werk, waar veel vrijwilligers werkzaam zijn als voorlezer, zijn de vrouwen juist verreweg in de meerderheid. Je zou kunnen denken dat het aan het soort werk ligt, maar bij de voedselboomgaard, waar ik wél officieel als vaste vrijwilliger kom, zijn onder de vrijwilligers ook veel vrouwen. En daar zijn net zo goed zware en modderige klussen te doen als bij VLB.
Het is een gezellige groep en ik voel me er prima thuis. Vandaag moet er een rij verwaarloosde struiken gesnoeid worden. Ze staan misschien al wel twintig jaar allemaal door elkaar te groeien en het is een woeste bende. Metershoog zijn ze, en hier en daar staat er een boom tussen. Alles wat over de omheining steekt, moet er in principe af. Voorzichtig begint de groep te zagen en knippen, maar hoe langer we bezig zijn, hoe groter de takken worden die moeten sneuvelen.
De meeste afgezaagde takken blijven steken tussen de wirwar van andere takken. Er moet flink aan gerukt worden om ze er tussenuit te krijgen. Doorns van vijf centimeter lang van de sleedoorn maken het af en toe een beetje link. Tussen de struiken staat veel dood hout, dat allemaal zonder meer weggehaald wordt en als we een paar uur bezig zijn, ziet de ruige haag er al heel anders uit.
Licht en lucht tussen de struiken.
Kaal? Kijk straks in het voorjaar maar eens, dan gaat dit allemaal weer uitlopen. Het snoeiafval vormt een langgerekte berg waar je nauwelijks meer overheen kunt kijken. Op een plekje waar dat wel kan, zie ik de eigenaar van het stuk land naar buiten komen met een groot bord vol broodjes.
Even later zitten en staan we om een buitentafel. Behalve broodjes is er soep. Met heel veel worst erin; helaas ben ik niet alleen de enige vrouw, maar ook de enige niet-vlees-eter. Jammer dan.
Na de lunch gaan we nog een uurtje aan de slag en dan is de klus klaar. Het gereedschap wordt verzameld, er wordt nog even met voldoening gekeken naar de gesnoeide haag en dan gaat iedereen naar huis. Tot de volgende keer! Dan gaan we niet werken, maar stamppot eten. Met veel worst? Ongetwijfeld, maar H. gaat het koken, dus dat komt wel goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten