We zijn op een eindejaarsfeestje in een houtbewerkingsplaats. Langs de muur staan platen hout en stapels planken. Het ruikt lekker.
Hij vraagt of dat is omdat het van die mooie nerven heeft en ik moet er even over nadenken.
“Ik vind het gewoon fijn, natuurlijk materiaal,” zeg ik, en: “Mijn vader was timmerman.”
“Was je veel in zijn werkplaats dan, als kind om hem te helpen of zo? ”
Nou nee. Een eigen werkplaats had mijn vader nooit. Hij werkte voor de gemeente Amsterdam in een wijk met huurhuizen, waar hij bijvoorbeeld deuren en raamkozijnen moest vervangen. Hij hield niet echt van dat werk. Maar thuis, in de schuur, maakte hij soms mooie dingen. Kistjes met een schuifdeksel, een Barbiekast voor zijn kleindochter
Ik glimlach bij het idee dat ik mijn vader in zijn werkplaats zou hebben geholpen. Hij was een ouderwetse vakman die het ondenkbaar vond dat een meisje of vrouw ooit een zaag of een boor zou willen hanteren. Jammer, ik had best het een en ander van hem willen leren. In zijn oude werkboeken van de ambachtsschool heb ik de tekeningen gezien die hij daar maakte van zwaluwstaartverbindingen en andere kunstwerkjes. Als ik met pensioen ben, wil ik die gemiste kans gaan inhalen. Het lijkt me echt leuk om een cursus houtbewerking te doen.
Dat alles denk ik, maar zeg ik niet hardop tegen mijn feestgenoot. Die zegt intussen dat hij altijd zo geïntrigeerd is door de jaarringen van een boom. Dat snap ik, en we zijn het erover eens dat sommige houtsoorten een prachtige tekening hebben. En dan ruikt het ook nog eens lekker.
Ja, het is een inspirerende plek voor een feestje, zo’n houtbewerkingsplaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten