Drie dagen naar Schagen

Waarom Schagen?  
Nou, het was een arrangement dat we toevallig tegenkwamen en we hadden wel zin in een paar dagen helemaal weg. 

Op zondagmorgen zetten we onze fietsen op de fietsendrager, gooien een koffertje en een rugtas in de kofferbak en vertrekken. Het weerbericht is een sandwich: zondag en dinsdag droog, maandag veel regen. Dus we beginnen met een fietstochtje. Een kleine zestig kilometer door de duinen en langs het strand.

Het is een zonnige dag en het is een mooie route. Het mooist vind ik de stukken dicht langs de zee, waar je de gekleurde vliegers van de kitesurfers boven de glinsterende zee ziet dansen. Maar het zijn ook de stukken waar we het hardst tegen de wind in moeten trappen. We doen er best lang over en pas rond half zes komen we bij ons hotel aan.

’s Avonds bekijken we wat we morgen gaan doen. Een regenachtige maandag, waarop veel musea helaas gesloten zijn. Maar niet in Den Helder. Daar is zowel het Reddingsmuseum als het Marinemuseum open. We bezoeken ze allebei.

Het Reddingsmuseum is best leuk. Een beetje klooierig met een VR-experience waarbij ik de veel te grote VR-bril de hele tijd vast moet houden; met halverwege een zeer aanwezige voorstelling voor kleine kinderen door twee oudere vrijwilligsters die een carrière als kleuterleidster zijn misgelopen; en met gesproken informatie die we haast niet kunnen horen omdat verderop een oma luidkeels haar kleinkinderen staat te onderwijzen.

Dan naar het Marinemuseum. Een enthousiaste medewerkster vertelt ons meteen dat we vooral moeten beginnen met de onderzeeboot, waar je in kunt. Daar binnen lopen we door de nauwe gangetjes. Een ex-marinier die zelf op de boot heeft gewerkt, vertelt hoe alles in elkaar zit. 70 mensen werkten en sliepen in de smalle cilinders waar de boot uit bestaat. Nogal claustrofobisch, zelfs boven water.

Er is nog veel meer te zien en dezelfde medewerkster van het begin vindt dat we van de zomer maar terug moeten komen. Dan is ook de nieuwe helikopter erbij die binnenkort komt. Wie weet doen we het. Maar nu gaat het museum sluiten en wij gaan terug naar ons hotel in Schagen.

Drie dagen zijn zo om. Dinsdag checken we uit en onderweg bezoeken we vlakbij Utrecht kasteel De Haar. Dat is groot en mooi genoeg voor een nieuw verhaal. Misschien morgen.

We komen er vast samen uit

Ik geef toe dat het een eigen fout was: per ongeluk bestelde ik bij post.nl twee keer hetzelfde verzendlabel. Een bedrag van 4 euro 25 is niet om wakker van te liggen, maar ik wilde toch weten of ik het terug kon krijgen. En daar ging het mis.

Als ik via ‘service en contact’ zoek naar een telefoonnummer of mailadres vind ik alleen een uitgebreide keuzelijst met mogelijke onderwerpen, waar mijn vraag niet tussen staat. Wel is er een chatrobot, Daan. Hij denkt dat we er vast samen uitkomen.

Als ik mijn vraag stel, antwoordt Daan: ‘Mmm, helaas kan ik je hierbij nog niet helpen. Mijn collega's gelukkig wel! Wil je contact met de klantenservice?’
Dat lijkt me een prima idee en Daan komt met de keus ‘chatten’ of ‘bellen’. Voordat ik een telefoonnummer krijg, moet ik een aantal vragen beantwoorden. Als ik eindelijk kan bellen, heb ik na 12 minuten nog steeds niemand aan de lijn en ik geef het voor nu even op.

Later op de dag probeer ik het opnieuw. Helaas heb ik het telefoonnummer niet opgeslagen en ik kom weer bij Daan uit. Die geeft niet zómaar de contactgegevens, ik moet weer eerst 20 vragen beantwoorden. Deze keer begint het telefoongesprek met de mededeling dat het op dit moment bijzonder druk is. Daar ga  ik niet aan beginnen. Ik kan beter een mail sturen. Maar waarheen?

Weer kan ik niet om de chatrobot heen. Ik vraag om een mailadres. ‘Oeps,’ zegt Daan, ‘ik begrijp de vraag niet helemaal.’ En op welke manier ik het ook probeer, een mailadres krijg ik niet. Wel de mogelijkheid om te chatten met een echt mens. Maar dan wil Daan wel graag eerst nog 20 vragen beantwoord hebben, zodat het echte mens voorbereid aan de chat kan beginnen.

Na deze horde komt de mededeling dat het wel 20 tot 25 minuten kan duren voordat er iemand tijd heeft om met mij te chatten.
Ik besluit een klacht in te dienen over de onbereikbaarheid van post.nl. Maar ik had kunnen weten waar ik terecht zou komen via de optie ‘klacht indienen’. Jawel. Eerst wil chatrobot Daan weten waar de klacht over gaat, zodat die naar de juiste afdeling gestuurd kan worden.

En hoe ik het ook formuleer, Daan begrijpt de klacht niet. Echt handig, zo’n poortwachter die gewoon de poort dicht houdt. Hier krijgt post.nl vast nooit klachten over binnen.

Het hele lijstje afgevinkt.

Op zaterdagmorgen checken we rond half tien of we alles van ons lijstje klaar hebben staan. Koffertje, gereedschapskist, accuboor, kit, gordijnhaken, schuurmachientje … We leggen alles achterin de auto en kunnen vertrekken.

Meestal ben ik het die het contact met onze kinderen onderhoud, telefonisch, via whatsapp en tijdens de lunch-uitjes die I. en ik regelmatig hebben. Maar soms krijgt H. een berichtje en dat is meestal als er iets gedaan moet worden. Zo kreeg hij van onze Amsterdamse dochter E. de vraag of we in een weekend langs wilden komen mét gereedschap voor een aantal klusjes.

We zijn er om elf uur en krijgen eerst koffie. Ik ben niet alleen voor de gezelligheid mee; er is ook ergens een knoop af en er moeten planten verpot worden. Maar eerst kijken we met z’n allen naar het gordijn in de slaapkamer. Er is één haak los. De meegenomen extra haak is zinloos, want het gaat erom dat het ringetje in de gordijnrail is afgebroken.

Probleem is dat de rail aan beide kanten zo strak tegen de muur zit, dat er geen nieuw ringetje aan geschoven kan worden. De rail losmaken is geen optie, want die is met kunst- en vliegwerk na drie keer mislukken aangebracht. Terwijl H. en E. proberen een oplossing te verzinnen, bedenk ik dat er misschien twee haakjes in één ringetje kunnen. Daarvoor moet eerst het hele gordijn los. Als we dat tenslotte doen, blijkt er stiekem een extra ongebruikt ringetje ergens tussen te hangen. Probleem opgelost!

Dan gaan we wat spullen halen bij de bouwmarkt en aan de slag met de rest van het lijstje met klussen. Allemaal kleine dingen die we in de loop van de middag afstrepen tot we om half zes op pad moeten om op tijd in het restaurant te zijn waar we gereserveerd hebben. 

Gezellig en lekker. We zijn het erover eens dat E. een goede keus heeft gemaakt. ’s Avonds hoeven we niks. We aaien de katten, ik doe woordspelletjes met E. en H. leest een boek. Op zondagmorgen slapen we uit. Het laatste klusje van de lijst wordt afgewerkt en dan is het zo laat dat dat museum dat we overwogen niet zo veel zin meer heeft. We gaan gewoon naar huis. Tevreden over een productief en gezellig weekendje Amsterdam.

Een bijzondere date

 'Vliegveld Hilversum.' Ik ben de ingang al voorbij voordat ik het in de gaten heb. Even later draai ik de parkeerplaats op. Als ik uitstap komt er iemand naar me toe wandelen.

“Jij moet E. zijn,” zeg ik en we geven elkaar een hand.
“Ik vind dit best een gekke afspraak.”
“Ik ook,” zegt E. en we lopen naar de ingang van het restaurant.

Tien jaar geleden schreef ik een blogje over een maquette die we vonden tussen de spullen van mijn overleden vader. Jaren daarna kreeg ik een mailtje van E., die het verhaaltje was tegengekomen en me nu een paar luchtfoto’s van Zunderdorp stuurde. Ooit hebben we een jaar bij elkaar in de klas gezeten op de middelbare school.

Er volgde een korte mailwisseling en daarna bleef het een tijd stil. Een paar maanden geleden stuurde E. me een filmpje vanuit de lucht van de omgeving waar ik nu woon. Leuk. Ik hou ervan om dingen vanaf een hoog punt te bekijken. Vanaf een toren of een ander hoog gebouw de kleine mensjes, autootjes, straten of rivieren te zien.

Heel lang had ik het vage plan om ooit eens een ballonvaart te maken of misschien zelfs een parachutesprong. Sinds ik weet dat ik extra breekbaar ben door osteoporose, heb ik die plannen laten varen. (Zo’n mand bij een ballonvaart schijnt soms vrij heftig te landen)
Als E. in een mail aanbiedt dat ik wel een keer mee mag in een klein vliegtuigje, aarzel ik maar heel even.

Ik hou van de natuur, ik maak me zorgen over vervuiling en probeer daar niet al te veel aan bij te dragen. Vliegvakanties sta ik mezelf maar heel beperkt toe. Maar nu krijg ik iets wat ik al heel lang eens wilde, zomaar aangeboden. Een keer in zo’n klein vliegtuigje mee … moet kunnen, vertel ik mezelf.
 
Dus maken we een afspraak. Niet meteen om te vliegen. Eerst maar eens opnieuw kennismaken. En er moet het een en ander voorbereid worden. In het restaurant van vliegveld Hilversum legt E. me van alles uit over wat er komt kijken bij zo’n vlucht.. Buiten zien we af en toe een vliegtuigje aankomen dat een landing oefent en dan weer opstijgt. Een leuke plek, een leuk gesprek.

Tenslotte wijst E. op een speciale landkaart aan hoe we zouden kunnen vliegen. Als de weervoorspellingen goed zijn, gaan we in maart, of misschien april. Met die afspraak nemen we afscheid. Dat was een bijzondere date. En de volgende keer gaan we dus de lucht in.