Ze ontvangt ons met koffie en appelgebak en ze heeft vier fietsen klaarstaan waarmee we daarna naar de Broekerveiling rijden. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het museum is er al sinds 1973 en het is een leuke plek. We zijn er om een uur of één en M. heeft een rondvaart én een veilingbezoek gereserveerd om 14.00 en 15.00
Voor die tijd kunnen we nog mooi lunchen en een beetje rondlopen, besluiten we. Nou ja, dat rondlopen komt er niet van, want al is de rij voor het ‘zelfbedienings’buffet niet erg lang, het duurt ruim een half uur voordat we een tosti kunnen bestellen en dan nog tien minuten tot die klaar is. Gelukkig hebben we genoeg te praten tijdens het wachten.
Tegen tweeën gaat M. ons voor naar de plek waar de boot vertrekt. We melden ons keurig op tijd, dachten we, maar nee, onze kaartjes zijn niet voor twee uur, maar voor drie uur. Eerst staat de veiling op het programma. Vlug lopen we door, terwijl we onze reisleidster vriendelijk uitlachen.
Even later schuiven we in een houten vierpersoonsbankje bij de veiling. De bankjes staan in rijen aan weerskanten van water. Een jonge vrouw in klederdracht begint te vertellen over de geschiedenis van deze veiling en hoe het veilen bij afslag werkt. Een groot, draaiend rad geeft aan wat de prijs is van een product. Die prijs begint (te) hoog en gaat naar beneden terwijl het rad draait. Als iemand op de knop drukt bij haar plaats, staat het rad stil op het te betalen bedrag.
Er komt een schip met koopwaar aan. Na een oefenrondje kunnen we gaan bieden op zakjes groente en fruit. De eerste aanbieding zijn vier kleine appeltjes, beginprijs vier euro. De veilingmeester draait en bijna meteen drukt iemand op de knop. Het is O. die ons op de appeltjes wil trakteren maar eigenlijk wat te snel drukte. Dure appeltjes dus, waar we heel erg van moeten genieten.
Het veilen gaat door, met tussendoor informatie en grapjes met het publiek. Het uur is zó voorbij en dan is het écht tijd voor de rondvaart. Die gaat tussen de ‘duizend eilanden’ door van dit waterrijke gebied. Vroeger was elk eiland een bebouwde akker en dit was de oudste doorvaarveiling ter wereld (staat op hun site). Het stuk dat nog over is van het eilandenrijk blijft in stand als museum.
Na het museumbezoek is het tijd voor een drankje en dan zoeken we een restaurant in Alkmaar dat ons zonder reservering binnen wil laten. Eten, drinken, praten. Wat is zo’n dag snel om. Niet veel later staan we alweer afscheid te nemen op het station. Volgend jaar ben ík gastvrouw. Ik heb nog even de tijd om een leuk uitje te verzinnen, maar wat we ook gaan doen, het is altijd gezellig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten