Om onze vakantieweek thuis niet ongemerkt te laten verglijden in dagelijkse bezigheden besloten we een echte planning te maken: dagje Rotterdam (zie vorige blog), dagje familie en vrienden bezoeken, dagje nuttig (schuur uitmesten) en ook: een dag fietsen.
We planden een tochtje van naar schatting 45 kilometer. Dat wil zeggen: H. dacht dat het ongeveer die afstand was en ik vermoedde daar een groot optimisme in (Jawel, het bleek achteraf 65 km. te zijn)
Onder een bewolkte lucht fietsten we door Nijmegen, langs de lege terrasjes op de Waalkade, richting Ooijpolder. Daar lieten dagjesmensen zich niet door de wolken weerhouden. Fietsers, wandelaars, hondenuitlaters en een enkele motor genoten met ons van de mooie, weidse omgeving. Na een kleine anderhalf uur kwamen we een bordje tegen met “Millinger theetuin, 2 km”. Het wees een onooglijk weggetje aan dat door de bosjes in de uiterwaarden richting rivier verdween.
“Zullen we daar iets gaan drinken?” vroeg H.
Ik aarzelde. “Misschien eerst nog een eindje doorfietsen?”
“Het schijnt erg mooi te zijn”
Je zou het niet denken, maar deze huis- tuin en keukenconversatie was een historisch moment in onze relatie. Ik kan me niet herinneren dat HIJ bij een fiets- of andere tocht het eerst een pauze voorstelde en al helemaal niet op een punt waar ik er nog niet zo ernstig behoefte aan had. Het gedenkwaardige gesprek eindigde ermee dat we het weggetje insloegen en twee kilometer over een zandpad vol hobbels en kuilen reden naar de Millinger theetuin.
Toen we de fietsen door de laatste meters mul zand gezeuld hadden en op slot gezet, stapten we een stenen poortje door en zagen dat we een goed besluit hadden genomen. Wat een prachtige, bijzondere plek! Overal in de theetuin waren verrassende doorloopjes naar allerlei sfeervolle hoeken. Terrasjes van gewone tegels, natuursteen, klinkertjes, maar ook met gekleurde, glanzende steentjes in Oosters aandoende patronen. Daarop stonden dan ook banken met kleurige glanskussens en ornamenten. We herkenden planten die we zelf in de tuin hebben staan, maar er waren ook tropische planten en een bamboebos waar een smal paadje door liep. Met trappetjes, hagen met poortjes, bochtige paden en muurtjes werden de verschillende stukken tuin spannend om te ontdekken. Er waren vijvers en grote potten met water en waterplanten. En elk terrasje had weer andere tafeltjes en stoelen die bij de sfeer van de beplanting pasten. We dwaalden een tijd rond en waren het er over eens dat deze tuin de twee kilometer zand en kuilen meer dan waard was.
Goedgehumeurd fietsten we na deze inspirerende stop verder, langs de rivier, over kleine veerpontjes, tegen de wind in, over de Nijmeegse fietsbrug die zo mooi “De Snelbinder” heet en tenslotte weer naar huis, waar H. een grote cappuccino voor me maakte als goedmakertje voor de twintig kilometer extra.
Een lekkere afsluiting van een echte vakantiedag.
We planden een tochtje van naar schatting 45 kilometer. Dat wil zeggen: H. dacht dat het ongeveer die afstand was en ik vermoedde daar een groot optimisme in (Jawel, het bleek achteraf 65 km. te zijn)
Onder een bewolkte lucht fietsten we door Nijmegen, langs de lege terrasjes op de Waalkade, richting Ooijpolder. Daar lieten dagjesmensen zich niet door de wolken weerhouden. Fietsers, wandelaars, hondenuitlaters en een enkele motor genoten met ons van de mooie, weidse omgeving. Na een kleine anderhalf uur kwamen we een bordje tegen met “Millinger theetuin, 2 km”. Het wees een onooglijk weggetje aan dat door de bosjes in de uiterwaarden richting rivier verdween.
“Zullen we daar iets gaan drinken?” vroeg H.
Ik aarzelde. “Misschien eerst nog een eindje doorfietsen?”
“Het schijnt erg mooi te zijn”
Je zou het niet denken, maar deze huis- tuin en keukenconversatie was een historisch moment in onze relatie. Ik kan me niet herinneren dat HIJ bij een fiets- of andere tocht het eerst een pauze voorstelde en al helemaal niet op een punt waar ik er nog niet zo ernstig behoefte aan had. Het gedenkwaardige gesprek eindigde ermee dat we het weggetje insloegen en twee kilometer over een zandpad vol hobbels en kuilen reden naar de Millinger theetuin.
Toen we de fietsen door de laatste meters mul zand gezeuld hadden en op slot gezet, stapten we een stenen poortje door en zagen dat we een goed besluit hadden genomen. Wat een prachtige, bijzondere plek! Overal in de theetuin waren verrassende doorloopjes naar allerlei sfeervolle hoeken. Terrasjes van gewone tegels, natuursteen, klinkertjes, maar ook met gekleurde, glanzende steentjes in Oosters aandoende patronen. Daarop stonden dan ook banken met kleurige glanskussens en ornamenten. We herkenden planten die we zelf in de tuin hebben staan, maar er waren ook tropische planten en een bamboebos waar een smal paadje door liep. Met trappetjes, hagen met poortjes, bochtige paden en muurtjes werden de verschillende stukken tuin spannend om te ontdekken. Er waren vijvers en grote potten met water en waterplanten. En elk terrasje had weer andere tafeltjes en stoelen die bij de sfeer van de beplanting pasten. We dwaalden een tijd rond en waren het er over eens dat deze tuin de twee kilometer zand en kuilen meer dan waard was.
Goedgehumeurd fietsten we na deze inspirerende stop verder, langs de rivier, over kleine veerpontjes, tegen de wind in, over de Nijmeegse fietsbrug die zo mooi “De Snelbinder” heet en tenslotte weer naar huis, waar H. een grote cappuccino voor me maakte als goedmakertje voor de twintig kilometer extra.
Een lekkere afsluiting van een echte vakantiedag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten