Raar om met z'n tweeen op vakantie te gaan.
Om te wennen gaan we maar 1 week. En niet te ver. Belgie.
Een drie-steden-trip. We beginnen in Antwerpen.
Ons hotel ligt vlakbij de haven. We lopen om te beginnen langs de Schelde en sjouwen daarna door het centrum. Door winkelstraten, over pleinen vol terrasjes, langs monumentale gebouwen, door leuke straatjes.
Als we weer langs de kade terugkomen, begint daar een muziekfestivalletje, waarvan we eerder een aankondiging zagen.
Er wordt een soundcheque gedaan en nieuwsgierig gaan we even zitten.
Het valt tegen. Vier gitaren die elkaar proberen te overstemmen, een keyboard dat alleen maar aangezet wordt (beatbox) , een drumstel en een leadzanger waar geen muzikaal geluid uit komt.
Met onze moeie voeten blijven we twee nummers zitten. Dan geven we het op en gaan onze hotelkamer bekijken. Even uitrusten, w.c. uitproberen, bed testen en dan een restaurantje zoeken.
We eten vis.
En daarna willen we wel eens zien of het muziekfestival nog iets anders te bieden heeft.
Een zangeresje achter een piano. Ze heet Fleur, heeft prachtig haar, een stevige aanslag en een saaie stem. De teksten schat ik in als zelfgeschreven.
Omdat we er nu toch zijn blijven we even zitten. Na een paar liedjes (die erg op elkaar lijken) komt er ineens meer publiek en even later wordt een volgend optreden aangekondigd: het Ricciotti ensemble.
Arme Fleur. Na een plichtmatig applausje moet ze snel wegwezen, want al strijkend en blazend komt een compleet orkest aanzetten.
Dat is andere koek.
Met groot enthousiasme fietst dit ensemble van jonge muziekstudenten door een breed repertoire. Van Beethoven tot Breukink en van Michael Jackson tot Brel, met tot slot zelfs een nummer van Metallica.
Het publiek wordt verleid tot meeklappen, walsen en bokspringen - op - de - maat. Het plezier spat er af en we blijven tot het einde.
Het is nog steeds warm als we langs de haven naar ons hotel lopen. Een zeldzaam mooie zomeravond en een erg leuk optreden.
Onze vakantieweek is goed begonnen.
Om te wennen gaan we maar 1 week. En niet te ver. Belgie.
Een drie-steden-trip. We beginnen in Antwerpen.
Ons hotel ligt vlakbij de haven. We lopen om te beginnen langs de Schelde en sjouwen daarna door het centrum. Door winkelstraten, over pleinen vol terrasjes, langs monumentale gebouwen, door leuke straatjes.
Als we weer langs de kade terugkomen, begint daar een muziekfestivalletje, waarvan we eerder een aankondiging zagen.
Er wordt een soundcheque gedaan en nieuwsgierig gaan we even zitten.
Het valt tegen. Vier gitaren die elkaar proberen te overstemmen, een keyboard dat alleen maar aangezet wordt (beatbox) , een drumstel en een leadzanger waar geen muzikaal geluid uit komt.
Met onze moeie voeten blijven we twee nummers zitten. Dan geven we het op en gaan onze hotelkamer bekijken. Even uitrusten, w.c. uitproberen, bed testen en dan een restaurantje zoeken.
We eten vis.
En daarna willen we wel eens zien of het muziekfestival nog iets anders te bieden heeft.
Een zangeresje achter een piano. Ze heet Fleur, heeft prachtig haar, een stevige aanslag en een saaie stem. De teksten schat ik in als zelfgeschreven.
Omdat we er nu toch zijn blijven we even zitten. Na een paar liedjes (die erg op elkaar lijken) komt er ineens meer publiek en even later wordt een volgend optreden aangekondigd: het Ricciotti ensemble.
Arme Fleur. Na een plichtmatig applausje moet ze snel wegwezen, want al strijkend en blazend komt een compleet orkest aanzetten.
Dat is andere koek.
Met groot enthousiasme fietst dit ensemble van jonge muziekstudenten door een breed repertoire. Van Beethoven tot Breukink en van Michael Jackson tot Brel, met tot slot zelfs een nummer van Metallica.
Het publiek wordt verleid tot meeklappen, walsen en bokspringen - op - de - maat. Het plezier spat er af en we blijven tot het einde.
Het is nog steeds warm als we langs de haven naar ons hotel lopen. Een zeldzaam mooie zomeravond en een erg leuk optreden.
Onze vakantieweek is goed begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten