Maar de nieuwe Magixx doen het niet verkeerd. Al snel ontdekken we wie de nieuwe favorieten zullen worden. Er zijn spiekbriefjes voorhanden met hun namen. Nummer 14: Davis, nummer 9: Washington, nummer 5: Flowers.
Een basketbalwedstrijd is een feestje. Elke actie is van muziek, getoeter, getrommel en gejoel voorzien. In elke pauze of time-out wordt het publiek vermaakt: met een dansje van de cheerleaders, een verloting, een snel wedstrijdje voor de kinderen, een ‘duizend-euro-schot’ van een dappere toeschouwer of een komische act van de mascotte.
Als trouwe fans zijn we in het lime groen gekleed en zodra de tegenstanders aan de bal zijn, roepen we bezwerend “Defense – defense”. Dat is hard nodig, want de verdediging van de Magixx laat nog te wensen over. De topscorer van de tegenstanders gaat er keer op keer dwars doorheen. Devine heet hij, maar erg goddelijk ziet hij er niet uit.
Het is een spannende wedstrijd, de clubs zijn aan elkaar gewaagd. Op de bank voor ons zijn een paar opgeschoten jongens druk in gesprek over de grote voordelen van hun nieuwe mobieltje. Ze kijken meer naar hun schermpjes dan naar de wedstrijd. Vergeten helemaal hun taken als basketbalpubliek. “Hé, letten jullie wel een beetje op?” roep ik na een doelpunt van de Belgen, “ze staan gelijk!” En aanvullend slaat H. ze op de schouders. De jongens grijzen achterom: “We volgen de stand op internet.”
48-48 is die. En de clubs blijven elkaar op de hielen zitten. We ontdekken dat nummer 9 goed speelt en ook een stuk theater biedt: handen heffen en ogen rollen over beslissingen van de scheidsrechter. Nummer 14 kan mooi dunken en 5 is goed in driepunters; van die mooie strakke lange-afstands-doelpunten.
De laatste minuten is iedereen op dreef. De spelers en ook het publiek, dat op de tribunes staat en juicht als de Magixx met vier punten verschil winnen.
Tevreden fietsen we naar huis. Het was een goed begin van het seizoen. We leren elkaar al weer een beetje kennen, wij en de Magixx.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten