Beethoven

Met ons projektkoor zongen we op uitnodiging in een kleine kerk, als afsluiting van een speciale kerkdienst. Nou zijn we bepaald geen kerkkoor, maar dat was geen probleem. De organisatoren wisten wat ze in huis haalden.

Wel vroegen ze ons om extra goed te articuleren, ter wille van de wat oudere kerkleden.
Vlak voor ons optreden herinnerde de dirigent ons aan deze opdracht. “Laat je niet ontmoedigen”, zei hij verder, “dit publiek reageert misschien niet al te enthousiast, het zijn wat oudere mensen, een kerkgemeente… het kan zijn dat ze sommige nummers wat minder waarderen.”
We wisten wat hij bedoelde: een niet-liefdeslied met onparlementaire taal, een parodie-gospel en de s/m solo van C., op de melodie van “Für Elise”.
“Laat jij dat articuleren nou maar zitten”, grinnikten we tegen C. “Gewoon een beetje mompelen, dan denken ze: “ O, dat is Beethoven, mooi!”
We besloten dat we gewoon lekker ons programma zouden zingen, of het nou leuk gevonden werd of niet.

Dat deden we. En al snel hadden we in de gaten dat deze kerkgangers een alert en gul publiek waren. Een verdwaalde “verdomme” leverde nauwelijks gefrons op, om het gespeel met gospels werd vrolijk gelachen en toen C. twee zinnen “Für Elise” had gezongen, zagen we twee grijze dames achterin elkaar proestend aanstoten.

“Lamelamelame nou maar los. Het was heel fijn hoor, daar niet van, maar
Lamelamelame nou maar los. Want zoveel pijn is overdone.
‘k Hou van een klap en van een kneep, ik hou van leer, en van een zweep, maar
Lamelamelame nou maar gaan, ik kan niet lopen meer of staan.” (…)

We zongen met flair ons hele programma en kregen aan het eind bloemen en een staande ovatie. Toen we tevreden onze spullen bij elkaar zochten, kwam een van de organisatoren vertellen dat ze erg genoten had.
“En jij!” Ze wees op C. “Hoe je met zo’n uitgestreken gezicht zulke vréselijke dingen kunt zingen… “ Ze schaterde. “En de vrouwen naast me vroegen aan elkaar: ‘wat zingt ze nou?’en ik dacht: dat wil je helemaal niet weten!”
De kerkgemeente houdt ons koor in de gaten. Als we volgend jaar een nieuw programma hebben, willen ze ons graag weer hebben. En wij zijn wel geen kerkkoor, maar in dit kerkje komen we met plezier nog een keer zingen.