Zeeburg kennen we geen van beiden, dus we zetten de Tomtom aan. Die vertelt keurig welke afslag we moeten nemen en probeert ons vervolgens een straat in te sturen waar opstapjes en paaltjes de doorgang versperren.
Ook de volgende ‘linksaf’ is geblokkeerd en we besluiten te parkeren en te voet verder te zoeken. Na een kwartiertje dwalen vinden we expositieruimte ‘De Rietlanden’.
De toegang is vrij, maar er zit wel een vriendelijke dame op te letten aan de balie. Aan de uitnodigingskaart die ik (voor het adres) in mijn hand heb, ziet ze dat we doelbewuste bezoekers zijn. Willen we iets weten? Dan kunnen we dat gerust vragen.
Kijken willen we. En dat kan.
In het eerste zaaltje hangen vooral foto’s van de Ooijpolder. Bert de Turck houdt van nevelige luchten. Mooi, maar ik vind ze een beetje somber. H. vindt ze prachtig, de landschappen die in een grijzige waas vervagen.
Een deur verder zijn we in Amerika. Samen verwonderen we ons over de messcherpe schaduwlijnen en wonderlijke kleuren van woestijnfoto’s in Texas.Maar nog mooier is de kustlijn in Bretagne.
Blauwgroen water likt aan een zwart met blauw kiezelstrand. In de verte lost de zee op in een lucht met onwerkelijke schakeringen blauw en ergens te midden van al dat blauw vaart een klein, wit zeilbootje.
Deze willen we hebben!
Maar dan bedenk ik dat al dat prachtige blauw in onze huiskamer volkomen zal misstaan.
We kijken er nog een tijdje naar en kopen dan een paar kaarten.
De baliemevrouw verontschuldigt zich dat ze ons geen koffie kan aanbieden; het apparaat is stuk. Ze wijst waar we een leuk terrasje kunnen vinden. Als we de aangewezen richting in lopen, zien we dat we vlakbij onze parkeerplek zijn.
Probleemloos rijden we naar huis terug.
Leuk. Volgende keer doen we een andere onbekende wijk van Amsterdam!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten