Vrienden voor het leven…

“Een, twee, vrienden voor het leven”, zongen buurkinderen laatst terwijl ze op de trampoline sprongen. Het klonk grappig-dramatisch met die kinderstemmetjes. Vrienden voor het leven. Dat is nogal wat.
Ooit las ik ergens dat er voor vriendschappen een soort zeven-jaar cyclus geldt. De meeste vrienden raak je na zo’n periode weer zo’n beetje kwijt. Dat kan best kloppen. Voor mijn vriendschap met P. gaat het wel ongeveer op. We waren vier jaar collega’s en goede vrienden. Toen ik van Amsterdam naar Gelderland verhuisde, bleven we elkaar wel af en toe op zoeken, maar na verloop van tijd verwaterde de vriendschap. De laatste keer dat we elkaar zagen moet toch wel zo’n vijftien jaar geleden zijn.
Een paar dagen geleden hoorde ik dat P. dood is. Zelfmoord. Helemaal alleen is hij naar Frankrijk gereden, heeft een hotelkamer genomen en daar een fatale dosis pillen geslikt. Het was een weloverwogen actie. Hij heeft een afscheidsbrief achtergelaten en aanwijzingen voor zijn begrafenis. Niemand in zijn omgeving had er ook maar enig vermoeden van dat hij dit van plan was.
Ik werd verdrietig van het nieuws, al was P. al een tijd uit mijn leven verdwenen. Wat moet hij eenzaam geweest zijn!

Terwijl hij in z’n eentje in een vreemde hotelkamer dood lag te gaan, zat in een ziekenhuis in Nijmegen een hele familie om een ander sterfbed. De moeder van een collega. Afgelopen zaterdag werd ze gecremeerd. Een bedroefde familie vertelde mooie dingen over haar leven en al kende ik haar niet, ik vond het ontroerend om te horen hoe liefdevol er gesproken werd. Natuurlijk moest ik aan P. denken. Zouden over hem ook van die lieve dingen verteld worden? Als ik zaterdagmiddag naar huis rij, is het donker in m’n hoofd.
Maar de zon schijnt en thuis komt een gezonde zoon met me lunchen en een springlevende dochter belt me voor de gezelligheid. Samen met H. ga ik in de tuin aan de slag. In de tuin van de buren springen kinderen op de trampoline. Vandaag wordt er niet bij gezongen.